كسانى هستند كه در محله خود حاضر به كار خلاف نیستند، چون مردم او و بستگانش را مى‏شناسند، ولى اگر همین اشخاص به منطقه ناشناسى هجرت كنند، خلاف براى آنان سنگینى قبلى را ندارد.
 شركت در نماز، انسان را وابسته به مسجد و اسلام و مردم مى‏كند و براى مسجدى سیمائى از تقوى مى‏سازد كه با این عنوان حتّى‏المقدور حاضر به خلاف نیست، مى‏داند كه كار خلاف، آبروى مذهبى او را مى‏برد، لباس قدسى و محبوبیّت را از تنش بیرون مى‏آورد، ولى افرادى كه از مردم و اسلام و مسجد بریده‏اند، خلاف كارى برایشان خیلى سختى ندارد، او عنوان مذهبى پیدا نكرده تا غم از دست دادنش را بخورد.
 آرى، كسى كه لباس سفید بپوشد خودش روى زمین آلوده نمى‏نشیند.