در قرآن دوبار كلمه «و من ذرّیتى» بكار رفته است كه هر دوبار از زبان مبارك حضرت ابراهیم است.
 یك بار زمانى كه بعد از آزمایشات بسیار سنگین از طرف خداوند به مقام رهبرى رسید، فوراً از خدا خواست كه ذریّه من هم رهبر شوند. ولى در جواب شنید ظالم رهبر نمى‏شود (اگر از ذریه تو ظلمى سر زند رهبر نخواهد شد) بار دیگر در دعائى كه براى اقامه نماز داشت فرمود: «و من ذریّتى» یعنى خداوندا ذریّه و نسل مرا نیز از بر پا كننده‏گان نماز قرار بده. بنابراین مقام نماز در نزد ابراهیم مثل مقام رهبرى و همتاى آن است.