بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

از قول فرزند امام نقل شده است:
«روز اولى كه شاه رفت، ما در نوفل لوشاتو بوديم. پنزديك به سيصد الى چهارصد خبرنگار اطراف منزل امام جمع شده بودند. تختى گذاشتند و امام روى آن ايستادند.تمام دوربينها كار مىكرد. قرار بود هر چند نفر خبرنگار يك سؤال بكنند. دو سه سؤال از امام شد كه صداى اذان ظهر شنيده شد. بلافاصله امام محل را ترك كردند و فرمودند: وقت فضيلت نماز ظهر مىگذرد. تمام حاضرين از اين كه امام صحنه را ترك كردند، متعجّب شدند. كسى از امام خواهش كرد چند دقيقه اى صبر كنيد تا حداقل چهار پنج سؤال ديگر بشود. امام با عصبانيّت فرمودند: به هيچ وجه نمى شود. و رفتند.»(3)