بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

روزى حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در مسجد كوفه جوانى را مشغول نماز خواندن ديد. جوان با حضور قلب و توجه تام نسبت به آداب نماز، نماز مىخواند. حضرت به او فرمود: «اى جوان، تأويل نماز چيست؟»

جوان عرض كرد: «آيا نماز را جز عبوديت، تأويلى است! كه بدون آن، ناقص و ناپسند است. تأويل حقيقت نماز، عبارت است از: قربت، خلوص، حضور قلب و توجّه، معرفت خدا و محبّت اهل بيت عليهم السّلام، كه بدون آن هيچ عملى صحيح نخواهد بود، اگر چه در همه دهر صائم و روزه دار باشد و در بين صفا و مروه به عبادت قيام كند.» (8)

آرى، روح نماز همانا قربت و خلوص، توجّه و حضور قلب، و معرفت و محبّت اهل بيت عليهم صلوة المصلّين است.