بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

عربى وارد مسجد پيامبر صلّى اللّه عليه وآله و سلّم شد، با عجله تمام دو ركعت نماز گذاشت، در هيچ ركنى شرايط و آداب مربوطه نكرد و در قرائت و حفظ مخارج و الفاظ و حروف و كلمات هيچ گونه دقّتى به عمل نياورد. به عبارت ديگر، نماز را با طمأنينه و سكون، و وقار و خضوع و خشوع به جا نياورد. آنگاه براى دريافت مزد نمازى كه خوانده بود دستهايش را به آسمان برداشت و گفت: «خدايا، اعلى علّيين، بهشت را روزى من كن و قصرى زرّين و چهار حوريه به من عطا فرما.»

از قضا امام سجّاد عليه السلام در آنجا حضور داشت و نماز خواندن شتابزده و در خواست اعرابى را از خداوند شنيد، پس خطاب به او فرمود: «اى برادر عرب، كابين و ازدواج بزرگى طلب مىكنى».

يعنى نمازى كه تو با اين وصف گزارده اى، شايستگى درخواست بهترين نعمتها و عالى ترين مكانها را از درگاه بارى تعالى ندارد.(10)