بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

ابوبصير يار با وفاى حضرت امام جعفر صادق عليه السلام مىگويد: در زمان شهادت حضرت صادق عليه السلام در مدينه منوّره حضور نداشتم. پس از مراجعت از سفر، به عنوان تغزيت و تسليت به محضر «امّ حميده» همسر آن حضرت رفتم. امّ حميده وقتى مرا ديد، به شدت گريست و فرمود: «اى ابا محمّد،(11) كاش در هنگام رحلت آن جناب حاضر بودى و مىديدى كه آن حضرت يكى از دو چشمان مباركش را بست و سپس فرمود: خويشان و اقوام و هر كس را كه به من لطف و محبتى دارد خبر كنيد تا بيايند. وقتى همه به حضور آن جناب رسيدند و در دور بسترش گرد آمدند، فرمود: هرگز شفاعت ما به كسى كه نمازش را سبك بشمارد و استخفاف به نماز داشته باشد، نمى رسد.»(12)

بزرگترين آرزوى ما در آخرت، شفاعت پيامبر و آل گرامى اش - عليهم صلوة المصلّين - است. بنابراين، نبايد به نمازمان با بى توجهى برخورد كنيم و براى آن اهميتى قائل نباشيم، چرا كه در اين صورت از نعمت بزرگ شفاعت محروم مىشويم.