بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

ابوالعبّاس جوالقى روزى جوالى به كسى داد و فراموش كرد به چه كسى داده است. هر چه انديشيد، يادش نيامد. روزى به نماز ايستاده بود، يادش آمد كه جوال خود را به چه كسى داده است. به دكان رفت و به شاگرد خود گفت: «يادم آمد كه جوال را به چه كسى داده ام.»

شاگردش گفت: «چگونه يادت آمد؟»

ابوالعباس گفت: «در نماز يادم آمد.»

شاگرد گفت: «اى استاد، به نماز خواندن مشغول بودى يا به جوال جستن؟»

ابوالعبّاس متوجّه كار بدش شد و دكان را رها كرد و به طلب علم پرداخت و چندان علم بياموخت تا مفسّر قرآن شد. (16)

هنگام نماز، حواس نمازگزار بايد از تشتّت و پراكندگى بدور باشد و در يك چيز خلاصه گردد. آرى بايد قلب متوجه يك چيز باشد و آن فقط خداست و بس، كه اگر از خدا غافل گردد ناچار خشوع و حضور قلب در غير خدا خلاصه مىشود.