مولانا نيز در دفتر سوم مثنوي، ضمن بيان حكايت سلوك عارفانه «دقوقي» تكبير نماز را به قرباني شدن و كشتن نفس در برابر حق تعالي تعبير مي‏كند:

    قوم همچون اطلس آمد او طراز /     پيش در شد آن دقوقي در نماز

در پي آن مقتداي نامدار / اقتدا كردند  آن شاهان قطار

همچو قربان از جهان بيرون شدند / چونكه با تكبيرها مقرون شدند

كاي خدا پيش تو ما قربان شديم /  معني تكبير اين است اي اِميم

همچنين در ذبحِ نفس كشتني /  وقت ذبح، اللّه‏ اكبر مي‏كني


(مثنوي، دفتر سوم، بيت 2140 به بعد)