يكى از خصوصيات ويژه در نماز و عبادت حضرت فاطمه عليها السلام خوف و خشيت وى بوده است.

ابومحمد ديلمى در ارشاد القلوب روايتى را در اين باره نقل نموده و گويد :

كانت فاطمة تنهج فى صلواتها من خوف الله؛ (46)

و روايت شده كه حضرت فاطمه عليها السلام به هنگام نماز نفسش به شماره مىافتاد.

سبب اين حالت كه در نماز و دعا براى فاطمه عليها السلام پيش مىآمد خوف و خشيت وى از حضرت بارى تعالى بوده است.

ممكن است پرسيده شود كه: خوف از چه چيزى مگر حضرت فاطمه زهرا عليها السلام، معصوم نبوده و آيه تطهير در شان او نازل نشده است پس كسى كه خداوند او را از معاصى و پليدى ها تطهير نموده گناهى از او صادر نمى شود، چرا بايد خائف و ترسان باشد؟

در پاسخ گوييم: خوف اسباب متعدد دارد، گاهى به سبب گناه و سوء عمل است و اين كه فردى مىداند در محضر كسى ايستاده كه او را به دليل گناهش مجازات خواهد كرد و گاهى منشأ خوف، اطلاع و يقين نسبت به نقص خود و كمال معبود است، و ناقص وقتى خود را در محضر كامل بيند، البته نفسش به شماره مىافتد، رنگش متغير مىشود و حتى غش به او دست مىدهد.

در روايتى آمده است: كان اميرالمومنين عليه السلام اذا اخذ بالوضوء يتغير وجهه من خيفة الله؛

على عليه السلام هرگاه وضو مىساخت، رنگ چهره اش از خوف الهى تغيير مىكرد.

و در روايت ديگرى آمده است:

امام حسن مجتبى عليه السلام هرگاه سجده شكر را به جاى مىآورد از خشيت و خوف مقام ربوبى حالت غش به او دست مىداد.

و در روايت ديگر، درباره امام حسن عليه السلام آمده است:

امام وقتى از وضو فارغ مىگرديد، رنگ چهره اش تغيير مىكرد، هنگامى كه از وى درباره علت اين حالت سوال كردند، فرمود:

حق آن است كه وقتى در برابر كسى چون (پروردگار عالميان) مىايستيم رنگ از چهره ما پريده باشد.

و شبيه اين روايات را درباره ساير امامان شيعه عليهم السلام و صديقين نيز نقل نموده اند: در روايتى آمده است كه:

از امام سجاد عليه السلام پرسيدند: چرا وقتى براى وضو حاضر مىشويد رنگ چهره شما زرد مىگردد؟ فرمود: چه ميدانيد كه به حضور چه كسى مىروم!

بنابراين معلوم مىشود كه علت خوف و خشيت حضرت فاطمه عليها السلام معرفت تمام نسبت به خداوند متعال مى باشد.

حال اگر كسى بگويد: جايگاه خوف و خشيت در قلب است گوييم: امام مومنان على بن ابى طالب عليه السلام در اين باره گويد: بنده خداوند طعم ايمان را وقتى مىچشد كه داراى خوف و رجا باشد و اگر خوف و رجاى او صحيح و كامل باشد، اثر آن، در جسد و عمل مومن ديده مىشود. (47)