خشيت آن حالتى است كه عارض مىشود بر اولياء خدا هنگامى كه نفس ايشان متوجه عظمت و جلالت و هيبت ذات احديت مىشود، در آن وقت اين حالت او را دست مىدهد كه مبادا حاجبى بين محبوبش پيدا بشود و اين حالت حاصل نمى شود مگر از براى كسى كه مطلع بر عظمت كبريايى بوده باشد و لذت قرب را چشيده باشد، از اين جهت خداى تعالى مىفرمايد: انما يخشى الله من عباده العلماء. پس خشيت خوف خاصى است كه گاهى اطلاق خوف بر او مىشود.

پس بايد دانست كه خوف فاطمه زهرا عليها السلام و سائر ائمه هدى عليهم السلام از اين سنخ است نه آن كه به واسطه اين است كه كوچكترين معصيتى از آن ها سرزده باشد، ترك اولى هم از آن ها سر نمى زند.