قالب وبلاگ

افسوس خط فاصله ها بیشتر شده

ای وای گریه های شما بیشتر شده

اصلا وفا به بیعت با تو نکرده ایم

گرچه ز جانب تو وفا بیشتر شده

کوچه های شهر را امشب چراغانی کنید

عرش را و فرش را آیینه بندانی کنید

زبس که داد زدم صاحب الزمان بی تو

دگر نمانده در این ناتوان توان بی تو

شکست اگر دل ما بند بر نمی دارد

به جای خود نشود بند آسمان بی تو

دلم شکسته مرا گریه اختیاری نیست

گرفته سیل غم از دست من عنان بی تو

هجران رفیق گرم و گلستانی من است

اصلا فراق یار دبستانی من است

تا پا به پای گردش ایام می روم

بیچاره این دل است که قربانی من است

فرشته سوی زمین با شتاب آمده است
که باز هم قلمم را خطاب آمده است

خطاب آمده در چشم چشمه ی شعبان
دوباره ماهی مضمون ناب آمده است

خطاب آمده وقت گدایی دلهاست
چرا که حضرت عالیجناب آمده است

ای که دائم به جهان منتظر منتظری
گیری از مردم دانا ز ظهورش خبری

روز و شب ذکر زبان تو بود یا مهدی
در فراقش غم دل داری و اشک بصری

فرض کن، حضرت مهدی به تو ظاهر گردد
بر در خانه و یا بر سر کوی و گذری

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی
باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

دیده ای هست تو را قابل دیدار امام
می توانی تو به خورشید جمالش نگری؟

غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد
هر که از چشم بیفتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خوار شدن هم دارد


عیب از ماست که هر صبح نمی بینمت
چشم بیمار شده تار شدن هم دارد
آنقدر حرف در این سینه ی ما جمع شده
این همه عقده تلمبار شدن هم دارد


از کریمان فقرا جود و کرم می خواهند
لطف بسیار طلبکار شدن هم دارد
نکند منتظر مردن مایی آقا
این بدی مانع دیدار شدن هم دارد

وقتی تو را ندارم، بهتر که جان سپارم
این زندگی تباهی، این عمر، انتحار (1) است

آنکو قرار دارد، کی عشق یار دارد؟
عاشق بسان طوفان، پیوسته بی قرار است

ای یاس باغ نرگس! باز آ که می‌کنم حس
بی روی تو زمانه پاییز بی بهار است

بی جلوۀ تو عالم تاریکتر ز گور است
وین مهر عالم افروز، شمع سر مزار است

عیسی که از نبوت بر خویشتن نبالد
آرد نماز با تو، این اوج افتخار است

ما دور کعبه گشتیم با اشک خود نوشتیم
ای زائرین کعبه! کعبه جمال یار است

از هجر یار گفتیم، از انتظار گفتیم
کو مرد انتظاری؟ «یابن‌الحسن» شعار است

گیرم تو غمگساری در بین ما نداری
ای نور دیده! ما را، کی جز تو غمگسار است؟

میثم به دعوی عشق، مگشای لب که عاشق
یا زیر تیغ قاتل، یا بر فراز دار است

 

پی‌نوشت:
1. انتحار یعنی خودکشی.

استاد غلامرضا سازگار

چقدر پنجره را بی بهار بگذاری؟
و یا نیایی و چشم انتظار بگذاری

مگر قرار نشد شیشه ای از آن می ناب
برای روز مبادا کنار بگذاری؟

بیا که روز مبادای ما رسید از راه
که گفته است که ما را خمار بگذاری؟

درین مسیر و بیابانِ بی سوار خوشا
به یادگار خطی از غبار بگذاری

گمان کنم تو هم ای گل بدت نمی آید
همیشه سر به سر روزگار بگذاری

نیایی و همه ی سررسیدهامان را
مدام چشم به راه بهار بگذاری

جواب منتظران را بگو چه خواهی داد
همین بس است که چشم انتظار بگذاری؟

به پای بوس تو خون دانه می کنیم و رواست
که نام دیگر ما را انار بگذاری

گمان کنم وسط کوچه ی دوازدهم
قرار بود که با ما قرار بگذاری

چراغ بر کف و روشن بیا ، مگر داغی
به جان این شب دنباله دار بگذاری

سروده ی: سعید بیابانکی

همه هست ارزویم شرف لقای مهدی
چه خوش است گر ببینم رخ دلربای مهدی
همه نازم آن خدا را که نمود او مقدّر
من رو سیاه مسکین شوم آشنای مهدی


به خدا که فخر دارم به تمام پادشاهان
که ز رحمت الهی شده ام گدای مهدی
چه بریزم ار نریزم همه هستی ام به پایش
سر و جان بها ندارد که کنم فدای مهدی


نه مراست آبرویی نه بود مرا لیاقت
نفسی بده خدایا که کنم دعای مهدی
به مدیح او علی گفت: که جان من فدایش
بنگر که تا چه حد شد شرف و بهای مهدی


چه خوش است صبح جمعه ز کنار بیت کعبه
به تمام اهل عالم برسد صدای مهدی