قالب وبلاگ

علامه طباطبایى تعریف می‌کند ایامى که در تبریز به سر مى‏بردم روزی از طرف مرحوم زنوزى قاصدى آمد و مرا احضار كرد، چون خدمت ایشان رسیدم فرمود: ماجرایى پیش آمده كه در آن مبهوتم. چند روز در منزل كار بنایى داشتیم. بنا با شاگردانش مشغول كار بودند، كارهاى دقیق شاگرد توجهم را جلب كرد، مى‏دیدم كارهایش را بخوبى انجام مى‏دهد و وقت تلف نمى‏كند. ظهر كه استادش براى صرف ناهار به منزل مى‏رفت در همان محل كار مى‏ماند و ابتدا تجدید وضو مى‏كرد و نمازش را در اول وقت مى‏خواند سپس دستمال كوچك خویش را باز مى‏نمود و غذاى ساده‏اى را كه با خود آورده بود مى‏خورد و بلند مى‏شد و مقدمات كار را فراهم مى‏كرد تا استادش برسد ووقتى استاد مى‏آمد با تلاش زیادى همراه وى كار را ادامه مى‏داد.

علامه حلى (متوفى 726 هجرى قمرى) در زادگاهش حلّه سكونت داشت و داراى حوزه درس بود، او هر شب جمعه با وسائل آن زمان، از حلّه به كربلا برای زیارت مرقد شریف امام حسین (ع ) مى رفت، (با اینكه بین این دو شهر، بیش از ده فرسخ فاصله است) با این كیفیت كه بعد از ظهر پنجشنبه سوار بر الاغ خود، به راه مى افتاد و شب جمعه در حرم مطهر امام حسین (ع) مى ماند و بعد از ظهر روز جمعه به حلّه مراجعت مى كرد.

در «تهران»، استاد روحانی‌ ای بود که «لُمعَتین» را تدریس می‌ کرد. مطّلع شد که گاهی از یکی از طلّاب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق ‌العادّه دیده و شنیده می ‌شود.
روزی چاقوی استاد (در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود و نویسندگان، چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می‌ شود و وی هرچه می‌ گردد، آن را پیدا نمی ‌کند و به تصوّر آنکه بچّه ‌هایش برداشته و از بین برده‌ اند، نسبت به بچّه‌ ها و خانواده عصبانی می‌ شود. مدّتی بدین منوال می‌ گذرد و چاقو پیدا نمی ‌شود و عصبانیّت آقا نیز تمام نمی ‌شود.

برای دیدن قطب عالم امکان دل مان را از هواهای نفسانی و وابستگی دنیایی خالی کنیم. مرد صابونی شخصی که تا جلوی چادر امام زمانش رفت ولی ...
 

كیفیت تولد حضرت

آفتاب وجود دوازدهمین پیشوای ولایت در آسمان وجود بشریت در نیمه شعبان سال 255 هجری بر جهانیان پرتو افكند. در این تاریخ هیچ اختلافی نیست و كلیه علمای فریقَین (شیعه و سنی) اتفاق نظر دارند. او هم‌نام رسول اكرم(ص) و هم كنیه آن حضرت (ابوالقاسم) است. حضرت حكیمه خاتون- دختر امام محمدتقی (ع) وعمه امام حسن عسگری(ع) می گوید:

درباره «ملیّت» مادر امام(عج) دو قول عمده وجود دارد كه عبارتند از:

الف مرحوم كلینی در کتاب کافی می نویسد: مادر قائم (عج) كنیزی از «نوبه» استان شمالی سودان بوده است(1)

ب) مرحوم صدوق مطابق روایتی او را «ملیكه» دختر «یشوع» پسر قیصر روم و مادرش را از حواریین مسیح می داند كه توسط نیروهای اسلامی به اسارت در آمد و به صورت كنیز در معرض فروش قرار گرفت و به واسطة فرستادة امام هادی ـ علیه السلام ـ از بازار برده فروشان بغداد خریداری شد و به محضر امام هادی ـ علیه السلام ـ در سامرا فرستاده شد(2)

جناب حجة الاسلام مهدوى اصفهانى فرمود:

بارها و بارها دیدم كه مرحوم آیة الله حاج شیخ مرتضى حائرى به دیدن مرحوم حاج حسین مظلومى - كه از صحابیان خاص امام عصر(علیه‎السلام) بود – مى‎آمد وقتى سخن مى‎گفت، مرحوم حائرى همانند ابر بهارى گریه مى‎كرد.

همانطور که علماء و بزرگان دین با توجه به آیات نورانی قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام شرح وظایفی را برای منتظران بیان کرده اند، در کتاب مکیال المکارم حضرت آیت الله موسوی اصفهانی رحمت الله علیه نیز اینگونه آمده است:
در دوران غیبت 80 وظیفه بر عهده شیعیان است که این وظایف در 3 محور تقسیم بندی می شوند.
پس از شناخت و معرفت حضرت، دسته دومِ وظایف منتظران، محبّت نسبت به ایشان است. وقتی نسبت به فضائل و زیبایی های وجودی امام شناخت پیدا کردیم، محبّت امام خود به خود در زندگی ایجاد خواهد شد.

امام زمان(عليه السلام) از آن رو كه وارث همه پيامبران عظيم الشّأن و اولياى گران قدر الهى است، مجموعه اى كامل از صفات كمال و جمال را دارا است. او تجلّى بخش اخلاق عظيم پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و خصوصيات شگفت اميرالمؤمنين(عليه السلام) و مكارم و فضايل والاى فاطمه زهرا(عليها السلام) و فرزندان معصوم او است. اشاره به برخى از اين ويژگى ها مى توانند مقدمه اى آگاهى بخش براى تبعيّت از او و همسويى با او باشد.

قامت: جوان چهارشانه کشیده قامت نه بلند بالا و نه کوتاه *
صورت: خوشرو و درخشنده به طوریکه نور روی او بر سیاهی موی ریش و سر غالب است.
خدّ و خال: دو گونه او روان بدون برآمدگی و بر گونه ی راستش خال سیاهی است.
پیشانی: گشاده پیشانی صاف و روشن.
ابرو: ابرو گشاده و باریک و کشیده و نزدیک به هم اما نه بیوسته.
چشم و مژه: چشمانش سیاه و درشت و فرورفته و پلکها درخشنده و شاید فرورفتگی چشمها در اثر عبادت و بیداری شب و گریه ی بسیار باشد.
بینی: بینی کشیده و بالا آمده و مختصر برآمدگی در وسط دارد.
دندان: دندانهایش بخصوص دندانهای جلو گشاده و به هم پیوسته.
رنگ چهره: سفید درخشنده سرخ گون خالص و سیر در سرخی.