قالب وبلاگ

در بحث ملاقات 2 نظریه وجود دارد:
نظریه اول: برخی اعتقادشان این است که در عصر غیبت هیچ کس نمی تواند امام زمان ارواحنا له الفداء را ببیند.
نظریه دوم: برخی دیگر می گویند غیبت یک استثناء هایی دارد. به این صورت که در موقعیِّت هایی امام خودشان را برای برخی افراد ظاهر می کنند.
البته باید توجه داشت که در مورد نظر دوم عده ای افراط کرده و ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء را آسان و ارزان می دانند و بعضی نیز تفریط کرده و می گویند: در طول قرنها فقط یکی دو نفر توانستند امام زمان ارواحنا له الفداء را ببینند که باید حد وسط را گرفت.
حال از بین این دو نظر کدام صحیح است؟
تحلیل نظریه اول: آنها برای این نظر دلیلی دارند و آن این است که می گویند: امام زمان ارواحنا له الفداء خطاب به نایب چهارم «علی بن محمد سمری» توقیعی نوشته اند که تو 6 روز دیگر از دنیا می روی و پس از رحلت تو غیبت کبری شروع می شود و ظهوری نیست مگر به اذن خدا و هر کس قبل از پیدا شدن علائم ظهور (خروج سفیانی و صیحه ی آسمانی)، ادعای مشاهده من امام زمان ارواحنا له الفداء را کند، پس او دروغگو و تهمت زن است.
نفی نظریه اول: ملاقات با امام با ذکر دلایل زیر امکان پذیر است:
دلیل اول: امام زمان ارواحنا له الفداء این توقیع را برای این نوشتند که به علی بن محمد سمری بگویند: تو 6 روز دیگر از دنیا می روی و پس از مرگ تو کسی نایب خاص نخواهد بود و تو آخرین نایب خاص ما هستی. پس صدور این توقیع برای اعلام این مطلب بوده که امام زمان ارواحنا له الفداء دیگر نائب خاص ندارند.
بنابراین این توقیع برای نفی نیابت است نه برای نفی ملاقات.
دلیل دوم: مشاهده در لغت به معنای دیدار 2 نفر با همدیگر است. ولی یک معنای اصطلاحی و متفاوت از معنای لغوی آن دارد که «نیابت» است.
دلیل سوم: اگر مشاهده به معنای ملاقات باشد و به دروغ کسی بگوید امام زمان ارواحنا له الفداء را دیده، چه تهمتی به امام زمان ارواحنا له الفداء زده؟ دروغ گویی برای شخصی که ادعای دروغ می کند درست است ولی افترا و تهمتی در کار نیست. پس در اینجا مشاهده به معنای نیابت است. امام فرمودند: اگر بعد از علی بن محمد سمری کسی ادعای نیابت کرد. اولاً دروغ گفته و ثانیاً تهمت به من امام زمان ارواحنا له الفداء زده. تهمت این است که بعد از نائب چهارم امام زمان ارواحنا له الفداء نائب خاصی برای خودش انتخاب کرده است.
بنابراین کلمه «مفتری» اثبات می کند که فضای این توقیع فضای نفی نیابت است، نه فضای نفی مشاهده و دیدار.

نتیجه گیری
ما قائل به اصل غیبت امام زمان ارواحنا له الفداء هستیم و حکم کلّی این است که امام در پس پرده غیبت باشد و به عبارت صحیح تر ما در پس پرده غیبت باشیم. امام ظاهر هستند. در حقیقت ما حجاب غیبت را جلوی چشمانمان ایجاد کرده ایم.
«حافظ تو خود حجاب خودی از میان برخیز»
این غیبت در برخی موارد خاص و آن هم با اراده امام استثناء می خورد. اگر امام اراده کند با عنایت ایشان افرادی خاص امام را می بینند و این هیچ منافاتی با اصل غیبت که پنهان ماندن از انظار به جهت حفظ جان امام است ندارد.
به عبارت دیگر غیبت امام زمان ارواحنا له الفداء، غیبت اجتماعی است ولی در برخی موارد ظهور فردی اتفاق می افتد و تنها انسانهای کاملی که لیاقت این ملاقات را پیدا کرده اند می توانند شرف حضور پیدا کنند. بنابراین نظریه دوم صحیح است.

امکان ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء
آیا در عصر غیبت ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء امکان پذیر است؟ آیا می توان همانند آنهایی که به ملاقات امام رسیدند جسم مبارک حضرت را دید؟
در ملاقات حضرت، بحث در خصوص رؤیت و دیدار فیزیکی امام زمان ارواحنا له الفداء است. امکان ملاقات با حضرت وجود دارد، ولی این امکان برای هر کسی وجود ندارد. از سوی دیگر باید توجه داشت که ملاقات های با امام زمان ارواحنا له الفداء یک جور نیست. ملاقات دو گونه است: یا لیاقتی است و یا غیر لیاقتی است و ملاقاتی مورد توجه است که لیاقتی باشد.
در این ملاقات ها ممکن است کسی به مقامی رسیده باشد و لیاقت دیدار پیدا کرده باشد و یا ممکن است کسی مضطر شده باشد و لیاقت دیدار را پیدا نکرده باشد ولی آنقدر استغاثه کرده تا امام را ببیند.
کسی می تواند به ملاقات از نوع لیاقتی داشته باشد که خودش را همواره زنده ی معنوی نگه داشته باشد و به طهارت و پاکی رسیده باشد و چشم خود را نیز پاک کرده باشد تا بتواند در این چشم حضرت را میهمان کند.
بنابراین ثمره ملاقات امام زمان ارواحنا له الفداء، تهذیب نفس، تقوا، پاک زندگی کردن و ایجاد زیبایی ها در درون خود است تا لیاقت دیدار امام زیبایی ها را پیدا کرده و در آن دیدار خیلی چیزها بدست می آید.

طلب ما در ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء چیست؟
اگر کسی مقدمات ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء را فراهم نکرده باشد، در ملاقات و رؤیت امام ضرر می کند.
کشاورزی چون زمین کشاورزی اش نزدیک مسجد سهله بود و به خاطر روایتی که شنیده بود: هر کس چهل شب چهارشنبه پشت سر هم در مسجد سهله و به نیّت دیدن امام زمان ارواحنا له الفداء به عبادت و شب زنده داری مشغول باشد، توفیق دیدن امام زمان ارواحنا له الفداء را به دست می آورد. با خود فکر کرد که روز در زمین کار می کنم و شب های چهارشنبه به مسجد می روم و بدین ترتیب بدون هیچ مقدمه ای به دنبال ملاقات امام زمان ارواحنا له الفداء بود، تا اینکه پس از پایان آن 40 شب امام زمان ارواحنا له الفداء به او گفتند: از من چه می خواهی؟ باور نکرد که امام زمان ارواحنا له الفداء باشند و به ایشان گفت: اگر شما امام زمان ارواحنا له الفداء هستید، این بیل مرا به کلنگ تبدیل کنید و حضرت نیز بیل او را به کلنگ تبدیل کردند.
حال متوجه می شویم که او در ملاقات امام زمان ارواحنا له الفداء ضرر بزرگی کرد و از ایشان خواسته ی کم ارزشی طلب کرد.
بنابراین ابتدا باید ذهن را آماده کرد که در دیدار حضرت چه طلب کنیم؟ اگر در ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء دقت نکنیم به دنبال چه چیزی هستیم. برخی اوقات ضرر می کنیم. مهم تر اینکه دنبال راهکار ملاقات باشیم و به فکر این باشیم که چه بخواهیم.
مرحوم مقدس اردبیلی مشکلات علمی خود را در حرم امیرالمؤمنین علیه السلام حل می کرد و گاهی ایشان را به حضرت مهدی ارواحنا له الفداء حواله می دادند تا مشکلات علمی خودش را بپرسد و جواب بگیرد.

آیا در عصر غیبت دیدن و رؤیت امام هدف است؟
آیا با دیدن امام تمامی مشکلات ما حل می شود؟
کسانی که در مقام اضطرار، امام زمان ارواحنا له الفداء را دیدند، تشنه بودند، امام زمان ارواحنا له الفداء به آنها لیوان آبی داد. با رؤیت و دیدار فیزیکی امام زمان ارواحنا له الفداء چه اتفاقی در زندگی فرد مضطر ایجاد شد؟ اتفاق خاصی نیفتاده. چون رؤیت و دیدار فیزیکی به تنهایی مشکلی را حل نمی کند.
از طرف دیگر برخی اوقات به دنبال این استغاثه ها و این اضطراب ها معلوم نیست، این ملاقات هایی که اتفاق افتاده ملاقات با خود امام زمان ارواحنا له الفداء باشد. ممکن است ملاقات با یاران خاص امام زمان ارواحنا له الفداء باشد. چون حضرت در عصر غیبت تنها زندگی نمی کنند و همیشه 30 نفر از یاران خاص حضرت اطراف ایشان هستند و امام زمان ارواحنا له الفداء برخی از مأموریت هایی که گره گشای مسلمانان و مؤمنین است به یاران خاص خود واگذار می کنند.
وظیفه ما در دوران غیبت این نیست که همه کارهایمان را رها کرده و به دنبال ملاقات و دیدن امام زمان ارواحنا له الفداء برویم. بلکه مهم تر این است که در زندگی خود کاری کنیم تا امام زمان ارواحنا له الفداء ما را ببیند.
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند
حضرت آیت الله بهاء الدینی رحمت الله علیه در این باره فرمود:
اگر امام زمان ارواحنا له الفداء به ما نظر کند و گوشه چشمی به ما بیندازد، مبدأ میل ما عوض می شود و مشکل ما حل می شود.
بنابراین مشکل ما وقتی حل می شود که به بصیرت برسیم و به دنبال این باشیم که امام یک نگاهی به ما بکند تا مبدأ میل ما عوض شود. مبدأ میل ما عوض شود، یعنی اینکه تمام خواسته ها و افعال ما بر محور یک خواسته ی درونی بچرخد. اگر محور اعمال و رفتار ما هوای نفس باشد، نگاه می کنیم تا چشممان لذت ببرد. صدایی را گوش می دهیم تا گوشمان لذت ببرد. راه می رویم به سمت مجلسی که لذت ظاهری در آن باشد. ولی اگر امام زمان ارواحنا له الفداء به ما نگاه کنند و مبدأ میل ما توحید و خدا محوری شد، جایی را نگاه می کنیم که خدا راضی باشد. صدایی را می شنویم که خدا راضی باشد. با دستانمان کاری انجام می دهیم که خدا راضی باشد.

چگونگی برخورد با مدعیان ملاقات با امام زمان ارواحنا له الفداء
آیا به قول آنهایی که می گویند حضرت را در خواب دیده اند می توان اعتماد کرد؟
اگر کسی گوهر گرانبهایی داشته باشد آن گوهر را روی سرش نمی گذارد و در کوچه و خیابان راه بیفتد و بگوید من شمش طلا دارم. بلکه این شمش را در مغازه اش برده و در چند گاو صندوق مخفی می کند تا از دسترس دیگران خارج باشد. در پشت ویترین مغازه اش نمی گذارد و به مردم نمایش نمی دهد و از آن محافظت می کند.
حضرت آیت الله ناصری فرمود: آنهایی که امام زمان ارواحنا له الفداء را دیده اند و مشکلشان حل شده است، این ملاقات را مخفی و کتمان می کنند.
گفته شده است که مرحوم مقدس اردبیلی وقتی فهمید که شاگردش از ملاقات او با امام زمان ارواحنا له الفداء باخبر شده او را قسم می دهد که تا زنده هستم به کسی نگو.
بنابراین کسانی که حقیقتاً امام زمان ارواحنا له الفداء را می بینند، به دیگران حرفی نمی زنند و آن را کتمان می کنند. لذا هر کس ادعای ملاقات می کند الکی می گوید. کسی که داد می زند من امام زمان ارواحنا له الفداء را می بینم حتماً ریگی به کفشش هست. اگر کسی به ما گفت امام زمان ارواحنا له الفداء را دیده، چه در بیداری و چه در خواب، هیچ کدام از اینها برای ما حجیّت ندارد و برای ما وظیفه و تکلیف نمی آورد. وظایف و تکالیف ما در آیات قرآن و روایات و فتاوای علما مشخص شده است. بنابراین ما نیازی نداریم که کسی برای ما در خواب و بیداری وظیفه تعیین کند.

منبع : http://montazar.net