در موج بلا عاشق خود را نگذاری
این غمزده را در دل دریا نگذاری
هر روز دَهَم وعدۀ دیدار تو بر خویش
امروز دگر وعده به فردا نگذاری
دنبال تو میگردم و بیخود شدم از خود
دیوانۀ خود را به تماشا نگذاری
ما تشنه لب جرعۀ دیدار تو هستیم
داغی به دل تشنه لب ما نگذاری
با دست تهی چشم به الطاف تو دارم
مسکین درت را به تمنا نگذاری
سوگند به زهرا که کسی جز تو ندارم
یک لحظه مرا بی کس و تنها نگذاری
ره دور و سفر سخت و مرا فرصت کوتاه
بی توشه مرا روز مبادا نگذاری
تنها گره ما به نگاه تو شود باز
ما را به امید دگران وا نگذاری
هرگاه کنی عزم سفر سوی مدینه
از قافلۀ عشق مرا جا نگذاری
روشن نشود دیدۀ تاریک “وفائی”
بر روی دو چشمش قدمی تا نگذاری
شعر از سید هاشم وفایی