قالب وبلاگ

امام رضا علیه السلام در وصف امام معصوم فرموده اند: امام در مهربانی پدر دلسوز و مادر نیکوکار به بچه کوچک است.(1)

حال ببینیم مومنانی که امام زمان خود را به این وصف می‌شناسند، آیا ذکر و یاد مناسب با این وصف را دارند؟!

فرض کنید پدر مهربان  و مادر فداکاری هستند که فرزندان آن‌ها به هر دلیل نمی‌توانند با ایشان مستقیما ارتباط داشته باشند. به تعبیری نسبت به آن‌ها غایب هستند، در این صورت آن‌ها چقدر از این پدر و مادر به سفر رفته یاد می‌کنند؟ خصوصا اگر والدین خیلی دلسوز و فداکار بوده  و فرزندان هم با وفا باشند. و هر قدر هم این دوری و جدایی طولانی شود، ندیدن پدر و مادر برای فرزندان عادی نمی‌شود بلکه در هر مناسبت تلخ یا شیرین و در هر اجتماع خانوادگی بیش از هر کس به یاد آن‌ها هستند و همواره وجود پدر و مادر را به یکدیگر گوشزد کرده و متذکر می‌شوند که آن‌ها به سفر رفته و خواهند آمد...

این فرزندان اگر پدر و مادرشان گرفتار باشند، لازم نیست کسی به آن‌ها بگوید که برایشان دعا کنید به طور طبیعی از هیچ کاری برای رهایی والدین خود مضایقه ندارند!  و هر کاری را که احتمال اثر داشته باشد انجام می‌دهند و در دعا و خواستن حوایج، آن‌ها را بر خویش مقدم می‌دارند.

حال ببینیم آنچه در این مثال بیان شد چقدر بر حضرت مهدی(عج الله تعالی فرجه الشریف) که امام زمان ما هستند تطبیق می‌کند و سپس وضعیت مومنان را نسبت به ایشان بسنجیم.

آیا ایشان پدر مهربان و دلسوزی برای شیعیان و دوستارانشان نیستند؟! آیا ایشان به اندازه یک پدر خوب و دوست داشتنی و یک مادر نیکوکار نسبت به فرزند کوچکش به دوستان خود لطف و محبت ندارند؟ آیا ایشان گرفتار و در بند زندان غیبت نیستند؟!

واقعیت این است که همه ما فرزندان کوچک و اغلب ناسپاس امام زمان هستیم که در هر لحظه و هر حالت آسانی یا سختی، شادی یا غم، در هر آن و هر دم به دستگیری و رسیدگی ایشان نیاز داریم. اما چقدر مانند یک فرزند با وفا با ایشان برخورد کرده ایم؟ چند درصد از مومنان همانگونه که به پدر و مادر خویش توجه می‌کنند با حضرت بقیة الله ارتباط قلبی دارند؟ چقدر جای خالی امام زمان برای ما مشهود است؟ چند بار پیش آمده که از عمق دل بگوییم: اگر مولای ما حاضر بود، چنین و چنان می‌شد؟ آیا از بی‌خبری نسبت به ایشان هیچ احساس ناراحتی کرده ایم؟ خدای ناکرده امر غیبت برای ما عادی نشده است؟ چند درصد از شیعیان این فراز دعای ندبه را از اعماق دل خود زمزمه می‌کنند:

«برای من سخت است که همه را ببینم ولی شما دیده نشوی و هیچ صداو نجوایی از شما نشنوم.»(2)

به راستی آیا زندگی بدون دیدن ایشان برای ما حقیقتا سخت و تلخ است؟! چند درصد از شیعیان بدون اینکه احتیاج به سفارش داشته باشند برای فرج آن حضرت دعا می‌کنند؟ خود ما چقدر برای رهایی ایشان از بند غیبت توسل کرده ایم؟ آیا مجلسی به طور خاص برای دعا در حق ایشان و تعجیل در فرجشان تشکیل داده ایم؟! این‌ها همه جای تأمل دارد!

آری امام زمان در زندان غیبت هستند، زندانی که خود ما با کفران نعمت‌هایمان برای ایشان ایجاد کرده ایم  و اگر بگوییم ایشان سخت فراموش شده اند مبالغه نکرده‌ایم! و همه آنچه بیان شد بیان غربت آن حضرت و صرفا نسبت به یکی از اوصافشان بود . اگر در مورد دیگری از ویژگی‌هایشان هم بررسی کنیم وضعی بهتر از این ندارند. پس واقعا امام زمان ما در این زمان از یاد رفته و غریب هستند... .

این وضع درد آور در حالی است که اگر محبت به آن حضرت واقعا در حد شایسته و مورد انتظار باشد نباید هیچگاه ایشان را از یاد ببریم! لذا باید از این غفلت شیطانی عقوبت آور احساس خطر کرده و همواره از خدا بخواهیم به ما توفیق دهد که یاد امام خود را فراموش نکنیم، و پیوسته به پیشگاه الهی عرضه بداریم:

«خدایا ... و از یاد ما مبر یاد او، انتظار او، ایمان به او، شدت یقین به ظهور او، دعا برای او، و درود فرستادن برای او را؛ تا این که طول غیبت حضرتش ما را از قیامش نومید نسازد و یقین ما به این امر همانند یقین ما به قیام پیامبرت و آنچه از وحی و قرآن تو آورده است، باشد».(3)

توفیق فراموش نکردن امام از طریق ازدیاد معرفت و محبت و با تذکرات پیوسته مومنان به یکدیگر حاصل می‌شود.(4)

پی نوشت ها :

1 . اصول کافی/ کتاب الحجه/ باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته/ح1

2 . بحارالانوار/ج2/ص108

3 .کمال الدین/باب45/ح43

4 . آفتاب در غربت/ سید محمد بنی هاشمی 

منابع :

اصول کافی، ج 2

کتاب: آفتاب در غربت/ سید محمد بنی هاشمی