امير المؤمنين علی عليه السلام فرمود: ياران حضرت مهدى ارواحنا له الفداء جوانها هستند، در بين آنان از پيران نيست، مگر به مقدار سرمه چشم و نمک در توشه و نمک کمترين چيز در توشه است[1]. اينان گزيدگانى هستند که شايد از هر طايفه يک نفر يا چند نفر، لياقت يابند که به حضرت گرايند، افرادى کم نظيرند که از آنان تعبير به گنج شده است.
اين گنج هاى پر ارج از ويرانه هاى عالم برخاسته، در اطراف آن حضرت اجتماع مى نمايند. و به گفته امام جواد عليه السلام، سيصد وسيزده نفر (به عدد سپاهيان اسلام در جنگ بدر) افراد فوق العاده و برترند که تقريباً داراى خصوصياتى غير عادى هستند. و پيش از ديگران به حضور آن رهبر آسمانى حاضر مى شوند. وقتى اين عده از افراد برجسته وفوق العاده که به اصطلاح از اهل اخلاص هستند، در آستانه آن جناب کمر خدمت بستند، ساير حق جويان نيز به تدريج در اندک زمانى خود را به آنها مى رسانند. وقتى تعداد ياران آن حضرت به ده هزار نفر رسيد، به اذن پروردگار فرمان آتش مى دهد. پس پيوسته دشمنان خدا را مى کشند، تا خدا راضى شود حضرت عبد العظيم حسنى پرسيد: چگونه مى داند که خدا راضى شده است؟ امام فرمود: خداوند رحمت خود را در قلب مبارک آن مظهر حق به جلوه مى آورد [2].
[2]کمال الدين، باب 36