شاید شما نیز این سخن و به عبارتی این شبهه را شنیده باشید که آیا این كه می گویند: وقتی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف قیام كنند، مردمان بسیاری را می كشند؛ به گونه ای كه سیل خون در زمین به راه می افتد و حتی انسان های به دنیا آمده از نسل قاتلان امام حسین علیه السلام را هم به عنوان انتقام خون آن حضرت به قتل می رساند، حقیقت دارد؟ آیا به راستی امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف با ظهور خود با مردمان این گونه رفتار می کند؟ اگر آری، پس چگونه است که می گویند امام با مردمان با رحمت و رأفت برخورد می کند؟ تناقض این دو مسئله چگونه حل می شود؟
باید توجه داشت که امام واسطه فیض خداوند است كه به بركت وجود او بركات الهی شامل حال مردم می شود. زمین به بركت وجود آن ها نعمت های الهی مانند روییدنی ها و میوه ها و محصولاتش را در اختیار جهانیان قرار می دهد و آسمان، باران و سایر روزی ها را بر آن ها نازل می كند و اگر لحظه ای وجود امام از نظام آفرینش حذف شود، زمین اهل خود را هلاك می سازد.(1)
بنابراین چنین شخصیتی نمی تواند نسبت به مردم سخت گیر، خشن، بی رحم و ... باشد؛ بلكه همان گونه كه امام رضا علیه السلام در توصیف امام می فرماید: « [امام] انیس و دوست مردم است و همانند پدری دل سوز و برادر مهربان و مادر پرعاطفه نسبت به فرزند كوچكش به آن ها مهر می ورزد. امام به منزله یك پناهگاه امن مردم در هنگام وقوع پیشامدهای ناگوار است».(2)
بنابر روایات آن حضرت در شرایطی ظهور می كند كه انسان ها از جور و ستم حكومت های ظالم و مكاتب دروغین مدعی نجات بخشی بشریت، به تنگ آمده و در نتیجه به بیراهه رفتن ها جامعه جهانی دچار انواع بلاهای اجتماعی شده اند. بحران ها و آشوب های مختلف اجتماعی، در مجموع شرایطی را فراهم می كنند كه وقتی حضرت به اذن پروردگار عالم ظهور كنند و مردم را به سوی خود فرا می خوانند در كمترین زمان ممكن از سرتاسر عالم انسان های عدالت خواه و تشنه امنیت و آسایش خود را به نزد آن حضرت می رسانند و لحظه به لحظه بر تعداد یاران وی افزوده می شود تا به آنجا كه در كمتر از یك سال به كمك خود مردم، حكومت عدل جهانی در سراسر كره زمین استقرار پیدا می كند و بساط ستم و ظلم و تعدی برچیده می شود و بشریت به آرزوی دیرینه خود كه همانا صلح و امنیت و آسایش كامل است، دست می یابد.این كار به راحتی هم انجام نمی گیرد، چه بسیار افرادی كه منافع نامشروع خود را در خطر دیده و به مخالفت با آن حضرت برمی خیزند و در صدد جنگ برمی آیند كه امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف همانند همه اولیای الهی با شیوه های مختلف آن ها را به راه راست فراخوانده، از وارد شدن به جنگ برحذر می دارد. در حدیثی از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «مهدی آنان را با كلامی حكیمانه به پذیرش حق دعوت می كند و با زیباترین و شیرین ترین سخنان آن ها را موعظه می كند كه بسیاری از آن ها توجه كرده، به حق گردن می نهند و دست از مخالفت و ستمگری و تعدی بر می دارند».(3) با این وجود باز افرادی خواهند بود كه بر عناد خویش اصرار ورزیده و بر موضع ظالمانه خود پافشاری می كنند؛ بنابراین امام در مقابل آن ها به شیوه های قهرآمیز متوسل می شوند. همچنان که روایات بیانگر آن است كه آن حضرت از ظالمان و ستم پیشگان انتقام می گیرد تا جور و ستم را از ریشه بركند؛ شوكت و عظمت پوشالی سركشان را درهم شكند؛ كاخ شرك و نفاق را ویران سازد و شاخه های گمراهی و شقاوت و فسق و فجور را قطع كند.(4)
بررسی روایات در این زمینه بیانگر آن است که امام زمان(عج) پس از ظهور، هرگز خود آغاز كننده جنگی نخواهد بود؛ بلکه جنگ و خونریزی عظیمی كه مطرح می شود، قبل از ظهور و به دست سران حكومت های ظالم و استكباری به وجود می آید. هر چند امام در نتیجه عناد اهل باطل مجبور به مبارزه قهرآمیز با آن ها می شود، اما ابتدا با حكمت و موعظه نیكو آنان را به پذیرش حق دعوت می كند و از مقابله با خود برحذر می دارد. آن گاه نیز که به جنگ می پردازد، تنها با طغیان‌گران و سركشان به مبارزه می پردازد تا دست از عناد بردارند و از هرگونه تعدی و ستم به دیگران خودداری كنند که این، همان روشی است كه همه انبیای الهی آن را به كار بسته اند؛ بدون اینكه كوچك ترین صدمه ای به انسان های بی گناه و مستضعف وارد شود.
پی نوشت:
1. كافی، ج 4، ص 577.
2. همان، ج 1، ص 200.
3. بحارالانوار، ج 53، ص 11.
4. موسوی اصفهانی، محمدتقی، مكیال المكارم، ج 1، ص 49؛ فیومی اصفهانی، جواد، صحیفه المهدی، ص 139