حکم بن عتبه می‌گوید: به خدمت امام باقر علیه السلام گفتم: شنیده‌ایم که مردی از شما ظهور می‌كند و عدالت را در میان این امّت پیاده خواهد کرد؟ فرمود:
«اِنّا نَرجُو ما یَرجُو النّاسُ، و اِنّا نَرجو لَو لَم یَبقَ مِنَ الدّنیا الاّ یَومٌ واحِدٌ سَیَطُولُ ذلِکَ الیومُ حَتّی یَکونَ ما تَرجو هذهِ الاُمّةُ. و قَبلَ ذلکَ فِتنةٌ شَرّ فِتنةٍ، یُمسی الرّجلُ مُؤمِناً و یُصبِحُ کافراً، و یُصبحُ مؤمناً و یُمسی کافِراً، فَمَن ادرکَ ذلکَ مِنکم فَلیَتّقِ اللهَ تعالی ولیَکُن مِن اَحلاسِ بَیته.»
«ما نیز چون دیگران انتظار آن روز را می‌کشیم و امیدوار هستیم که اگر از عمر دنیا جز یک روز باقی نباشد خداوند آن را به قدری طولانی سازد که آرزوی این امّت برآورده شود. ولی پیش از آن روز، فتنه‌ای هست که بسیار فتنه جانکاهی است. انسان شب با ایمان می‌خوابد و صبح بی ایمان برمی‌خیزد. صبح با ایمان از خانه بیرون می‌رود و شب بی ایمان بر می‌گردد. هر کس چنین روزی را درک کند، از خدا تقوا بخواهد و مثل یکی از گلیم‌های خانه‌اش باشد.»
منبع:
عقد الدّرر، ص 61