قالب وبلاگ

در تاریخ آمده است که دوازده هزار نامه، برای دعوت از امام حسین (ع)، از طرف مردم کوفه، فرستاده شد که بعضی ازآنها جمعی بوده و تا سی نفر نیز آن را مهر و تایید نموده بودند. اما سوال اینست که دعوت کنندگان امام عصر خود، در کوفه چه کسانی بودند؟ و با چه انگیزه ای ایشان را دعوت نمودند؟ و چرا پس از قبول دعوت امام، وی را تنها گذاشته یا بعضا با ایشان جنگیدند؟
اولین گروهی که به امام نامه نوشتند شیعیان کوفه بودند. همان‎گونه که پیش از این اشاره گردید، شیعه در آن زمان به کسی اطلاق می‎شد که شیخین و حضرت علی(ع) را قبول و به عثمان نقد داشت. لازم به ذکر است جمعیت شیعه، به معنای کنونی آن، در کوفه بسیار کم و اندک شمار بوده و برای معرفی ایشان از لغت «رافضی» استفاده می‎شد، از جمله این افراد به «مسلم بن عوسجه» و «حبیب بن مظاهر» میتوان اشاره کرد که به هر صورت  ممکن،خود را به  امام رسانده و در نهایت به شهادت رسیدند.اما شیعیان عوامی که به امام حسین (ع) نامه نوشتند، امام را نه به عنوان امام زمان خود، بلکه به عنوان خلیفه قبول داشتند. همان‎گونه که بعد از مرگ عثمان به سمت حضرت علی (ع)رفتند اما نه به عنوان امام و ولی، بلکه برای جانشینی عثمان و منصب خلافت.
زمانی که «ابن زیاد» وارد کوفه شد به واسطه ی والیانی که داشت، 12000 نفر از شیعیانی که به امام نامه نوشته بودند را، دستگیر و به زندان انداخت. مختار یکی از این افراد بود.
عده‎ای نیز جزو عموم مردم و نه از شیعیان، بودند. در بین این افراد نامه هایی با بیش از سی امضا وجود داشت.
کسانی نیز در بین دعوت کنندگان حضور داشتند که درگیر جو احساسی جامعه برای حضور امام(ع) شده بودند و برای عقب نماندن از قافله به امام نامه نوشتند اما وقتی پای منافع مالی و زن  و فرزندشان به میان آمد امام را رها کرده و به جنگ با ایشان پرداختند؛ ز جمله ی این افراد عمر سعد بود!!
امام حسین قبل از آغاز جنگ نزد عمر سعد رفتند. البته نه برای مذاکره ، بلکه برای نصیحت.عمر بهانه آورد که اموال و اولادم در کوفه‎اند و اگر با شما نجنگم ابن زیاد آنها را مصادره می‎کند. امام حسین (ع)به وی فرمودند: من از مال دنیا بی‎نیازت میکنم و سلامت زن و فرزندت را ضمانت می‎کنم. عمر گفت: ابن زیاد به من قول ملک ری را داده است. امام حسین فرمودند: تو از گندم ری نخواهی خورد  و چنین نیز شد.
خداوند در آیه ی 24 سوره ی توبه به ویژگی های کسانی اشاره می‎کند که از ترس اموال، اولاد،همسران و کساد شدن تجارتشان از جهاد برای خدا رویگردانند و آنها را قومی فاسق می‎شمارد که به زودی عذاب خداوند بر آنها نازل خواهد شد.
قُلْ إِن كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَآؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُم مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى يَأْتِيَ اللّهُ بِأَمْرِهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ .
"بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى كه گرد آورده‏ايد و تجارتى كه از كسادش بيمناكيد و سراهايى را كه خوش مى‏داريد نزد شما از خدا و پيامبرش و جهاد در راه وى دوست‏داشتنى‏تر است پس منتظر باشيد تا خدا فرمانش را [به اجرا در]آورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمايى نمى‏كند."
اما در این بین کسانی بودند که با انگیزه های مادی و برای تصاحب مقام نامه‎نگاری کردند . اینان با خود اندیشیدند که اگر امام حسین(ع) به کوفه بیاید و خلافت را به دست بگیرد مقام و پست ها را به کسانی خواهد داد که از ایشان دعوت کردند. شبث بن ربیع و یزید بن حارث از جمله ملعونینی بودند که با چنین نیتی نامه نوشتند و پس از رسیدن امام به کربلا به شدت مواضعشان تغییر کرد و در صف اول جنگ با امام ایستادند.
در جامعه ی کنونی نیز از هر پنج دسته ی ذکر شده نمونه هایی را شاهدیم که به امید خدا در شماره بعد به آن‎ها خواهیم پرداخت.
ادامه دارد..........