چنین شخصی ممکن است کم کم خودش به مقابله با دین برخیزد چرا که بعد از مدت زمانی که از پدید آمدن آن عواطف اولیه دینی می گذرد، مقدماتی و سطحی بودن آن عواطف را لمس می کند و در نتیجه سعی می کند از این سطحی بودن فاصله بگیرد.
آن گاه اگر این فاصله گرفتن به سمت عمیق شدن جهت پیدا نکند، ممکن است به سمت حذف و مقابله سوق پیدا کند.
لذا باید به اعماق و ژرفای عواطف دینی رفت و این گرایش ابتدایی را که به امام زمان علیه السلام پدید آمده، عمق بخشید. باید مراقب باشیم تا مودت عامیانه کار دستمان ندهد و در لحظه ای که به آن محتاجیم از دستمان نرود.
نمونه ای ازعلاقه های عامیانه را می توان اهمیت دادن به دیدار حضرت بدون توجه به ظهور و بدون توجه به فلسفه غیبت و انتظار دانست.
کسانی که چنین علاقه های عامیانه ای دارند، کسانی هستند که خود را مشتاق دیدارحضرت می دانند اما نه توجهی به بیرون آمدن حضرت از پرده غیبت دارند و نه به فواید و برکات فراوانی که بر ظهور حضرت مترتب است اعتنایی دارند.
هرچند با چنین علاقه ای نیز باید محترمانه برخورد کرد، اما سوال این است که چگونه می توان ادعای عاشقی و تمنای دیدار داشت ولی به آرمان های حضرت بی اعتنا بود؟
حضرت آیت الله بهجت می فرمایند: « آیا می شود رییس و مولای ما حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه محزون باشد و ما خوشحال باشیم؟ او در اثر ابتلای دوستان، گریان باشد و ما خندان و خوشحال باشیم و در عین حال خود را تابع آن حضرت بدانیم؟»
«اشخاصی را می خواهند که تنها برای آن حضرت باشند. کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند نه برای برآوردن حاجات شخصی خود!»
« تنها پیدا کردن و دیدن حضرت مهم نیست .. هر کدام در فکر حوایج شخصی خود هستیم و به فکر آن حضرت – که نفعش به همه برمی گردد و از اهم ضروریات است- نیستیم.»
این آدم هایی که تنها مشتاق «دیدن» حضرت هستند و به مصائب عالم بشریت و رسالت آن حضرت کاری ندارند معمولا گرهی از کار حضرت باز نمی کنند. هر چند ممکن است در صورتی که صادق باشند، حضرت به درد ایشان بخورد.
برگرفته از «انتظار عامیانه، انتظار عالمانه، انتظار عارفانه» نوشته حجت الاسلام علیرضا پناهیان