نزاع و درگیری بزرگ، اختلاف شدید و وضعیت آشفته و طوفانی سوریه و سرکوبی ها و کشتارها در آنجا، وجه غالب این دوره است. در این میان چند رویداد حائز اهمیت است؛ از جمله درگیری اصهب، ابقع و سفیانی(که بدترین آنهاست).
بنا به نوشته سيد محمد صدر: «دمشق (شام) در آن زمان ميدان جنگ‌هاي داخلي و تنازعات مسلحانه ميان گروه‌هاي سه‌گانه (تحت فرمان ابقع، اصهب و سفياني که مانند مرکز ثقل نيروهاي سياسی و نظامی مي‌شود) خواهد شد. هر سه از صراط مستقيم حقّ منحرف گشته‌اند و هر کدام تاج و تخت و حکومت را براي خود مي‌طلبند. ابقع و سپاهيانش با سفياني مي‌جنگند که منجر به پيروزي سفياني و کشته شدن ابقع و يارانش مي‌شود. در جنگ سفياني با اصهب هم، چنين اتفاقي تکرار مي‌شود و فاتح نهايي جنگ‌ها سفياني است. اين اتفاقات مصداق بارز اين آيه است که: «فاختلف الأحزاب من بينهم فويلٌ للذّين کفروا من مشهد يومٍ عظيمٍ؛ احزاب با هم بر سرآنچه در ميانشان بود اختلاف کردند پس واي بر آنها (از آنچه) برقيامت (برسرآنها خواهد آمد)».
اختلاف و درگيري دو گروه نظامي در سرزمين شام، همان اختلاف اصهب و ابقع بر سر زمامداری منطقه است. هيچ يک از اين دو فرمانده نمي‌توانند بر ديگري پيروزي قاطعی به دست آورند. سفيانی از اين فرصت استفاده کرده، از خارج پايتخت دست به يورش مي‌زند و هر دو نفر را تار و مار مي‌کند.
امیرالمومنین امام علی(ع) فرمودند: «از شام سه پرچم برافراشته مي‌شود: پرچم اصهب، ابقع و سفياني». امام رضا(ع) نيز مي‌فرمايند: «از نشانه‌هاي ظهور آن حضرت(عج)، ويراني شام به هنگام برخورد سه لشکر در زير پرچم‌هاي سفياني، اصهب و ابقع است». شخصيّت هایی مانند «اصهب» و «ابقع» شايد کنايه از شخصيّت هاي بزرگ اقوام اين مناطق باشد. امام باقر(ع) مي فرمايند: «سفياني با ابقع مي جنگد و او و افرادش را به قتل مي رساند، سپس اصهب را مي کشد و مقصد بعدي او، عراق است. او سپاهش را از قرقيسيا عبور مي دهد و آنها در آنجا به جنگ مي پردازند و سفياني سپاه ديگري به کوفه روانه مي کند.»