امام حسین (ع) برای سعادت و هدایت و نجات مردم آن دوران و همه دوران ها تا زمان ظهور، نه تنها هر کاری کردند بلکه بیشتر از آنچه که لازم بود، انجام دادند. ایشان به تمام معنا، خدایی عمل کرد و خدایی به شهادت رسید تا بندگان خدا را از ورطه جهالت و ضلالت نجات دهد و اسلام را حفظ کند.
امام حسین (ع) نه تنها یک قیام نظام و سیاسی کردند، بلکه یک انقلاب بزرگ فرهنگی به راه انداختند که تاکنون ادامه دارد. انقلاب فرهنگی آن حضرت(ع)، پیام آور معرفت شناسی و انسان شناسی و هستی شناسی و غایت شناسی عاشورایی است که انسان های مبارز و مجاهد و با بصیرت تربیت می کند و ریشه ظالمان را بر می اندازد.
او و مرام انسان ساز او، مشتاقان راه حقیقت و معنویت را گام به گام جلو می برد و تحول فرهنگی بایسته را مرحله به مرحله در جامعه اسلامی – و در مراتب بالاتر در جامعه جهانی – به وجود می آورد. بر این اساس عاشورا، منشاء و مبداء بسیاری از تحولات فرهنگی سازنده و موثر در جوامع اسلامی بوده و به صورت مستقیم یا غیرمستقیم، در اصلاح و حفظ فرهنگ دینی مسلمانان نقش داشته است تا جامعه بشری به سلامت از گذرگاه سخت و دشوار آخرالزمان عبور کند و به عصر ظهور برسد.
خود آن حضرت(ع) می فرمودند: «پروردگارا! تو مي‌داني اين حركت ما نه به خاطر رقابت بر سر حكومت و قدرت و نه به منظور به دست آوردن مال دنيا است؛ بلكه به خاطر آن است كه نشانه‌هاي دين تو را به مردم بنمايانم و اصلاحات را در كشور اسلامي اجرا كنم تا بندگان ستمديده‌ات از چنگال ظالمان در امان باشند و واجبات و احكام و سنت‌هاي تعطيل شده تو، دوباره اجرا گردد».
(بحارالانوار، ج 97، ص 79؛ تحف العقول، ص)237