«انتظار» در مکتب گرانسنگ اهل بیت(ع) دارای جایگاه اساسی و شکوهمندی است و تاثیر بسزایی در پویایی و تعالی فرد و جامعه دارد. ما به هر دلیلی گرفتار دو مصیبت بزرگ و تلخ شده ایم: 1.عاشورا و شهادت امام حسین(ع) ، 2. غیبت و محرومیت از امام مهدی(عج).
این دو واقعه عظیم و طاقت فرسا، در عین اینکه، تالمات و ناراحتی های ما را زیاد می کند، روحیه انقلابی و اصلاحگری ما را تقویت می کند و توانایی مضاعفی برای آینده نگری و حرکت رو به جلو به ما می بخشد.
این نیرو و توانایی ناشی از فرهنگ انتظاری است که در بطن هر دو واقعه بزرگ وجود دارد. در یکی انتظار یک میثاق و پیمان عشق و محبت و دلدادگی است و در دیگری ، انتظار یک طلوع زیبا و خیره کننده! در یکی تسکین و آرامش قلب و در دیگری، رویای دیدار و درک حضور. در یکی میعاد اشک و گریه و در دیگری فروغ شوق و سرزندگی و نشاط معنوی. چه بخواهیم و چه نخواهیم و چه بدانیم و چه ندانیم، این انتظار ما را به جلو می برد و آینده ما را تضمین می کند.