منتظران راستین امام زمان(عج)، باید نسبت به ظهور امام خود، رویکرد درستی اتخاذ نموده و با درایت و شهامت و بصیرت برخورد کنند. بر این اساس ضمن باور عمیق به ظهور امام مهدی (عج) در هر لحظه ممکن، باید از توقیت و تطبیق و تعجیل و تعیین زمان ظهور بپرهیزند. باید با هندسه معرفتی انتظار و ظهور آشنایی کامل داشته باشند و این اعتقاد را زمینه رشد و آینده نگری و پویایی خود و جامعه قرار دهند؛ نه اینکه آن را وسیله سرگرمی و پیشگویی و امیدهای کاذب و سپس یاس و تردید و... قرار دهند!!
این اساسنامه رسمی «آیین انتظار و ظهور» است که باید در دوران انتظار، بینش و باور درست و دقیقی داشت و منش و گرایش‌های خود را با محبت و عشق و تولای امام زمان(عج) و امید به ظهور او تنظیم کرد و کنش و رفتار فعالانه و موثر داشت.
امام زمان(عج) ذخیره الهی برای ما و نجات بشریت و بقیه الله برای اصلاح کامل دنیای فاسد و ظالمانه است؛ به همین جهت باید با عمل و قول و عزم خود نشان دهیم که واقعا آماده بهره‌مندی از فیوضات او در عصر ظهور هستیم. بنابراین، با صبر و بردباری و مقاومت و دعا و التجاء به محضر باریتعالی ظهور او را از خداوند متعال بخواهیم. این رویکرد به روشنی در یکی از دعاهای زمان غیبت حضرت مهدی (عج) آمده است؛ آنجا که می‌فرماید: «خدایا مرا بر غیبت آن حضرت(عج) صبور گردان، تا آنچه را به تأخیر انداخته‌ای خواهان تعجیل نباشم و آنچه را زود قرار دادی خواستار تأخیرش نباشم و آنچه را پوشیده داشتی فاش نسازم و آنچه را مکتوم نموده‌ای کاوش نکنم و در تدبیرت با تو منازعه و کشمکش نکنم و چون و چرا نکنم و نگویم که چرا دنیا پر از ظلم و جور شده، چرا امام(ع) ظهور نمی‌کند؟ همه کار‌ها را به خودت واگذارم». (بحارالانوار، ج۳، ص۱۸۷).
ما همان طور که در عصر ظهور باید تابع و مطیع امام خود باشیم، در عصر غیبت نیز باید چنین باشیم. افراط و تفریط و مقدم و موخر شدن بر امام، یکی از فتنه‌های دوران غیبت است که می‌تواند باعث مرگ جاهلی انسان شود.