و نصاب توانمندی او در این است که گستره ی به ظلم و جورآلوده ی زمین را به پهنه پاک قسط وعدل بدل می کند و جهنم سوزان نظام سلطه را که مایه پر شدن حیات بشر از غبار ستم و دود طغیان است، با دست انتقام الهی خاموش و آرمان شهر بهشت گونه را که لبریز از برابری و برادری و میانه روی است، تاسیس می کند.
بنابراین منطقه انتظار، مترصدان حضرتش که جهان آرای واقعی است به وسعت قلمرو بشریت است زیرا همگان خواه ناخواه به امید طلوع شمسی بی صبرانه به سر می برند.
معرفت قدیم را بعد حجاب کی شود؟ گرچه به شخص غایبی، در نظری مقابلم
آخِر قصد من تویی، غایت جهد و آرزو تا نرسم ز دامنت، دستِ امید نگسلم
بهترین راه برترین انتظار
برترین شکل اتتظار آن است که با جان منتظر آمیخته گردد و سراسر هستی او را فرا گیرد و وی را از سهو و نیسان به حضور و ذکر و از ظلماتِ وهم به نورِ عقل بازگرداند؛ بدان سان که قلب را در اختیار کسی قرار دهد که آن را به اذن خدا و بر اساس (یهدون بأمرنا) متحول سازد.
چنین منتظری عالم را در کام خود شیرین می یابد و هیچ حادثه ای توان قبضه کردن چنان قلبی را نخواهد داشت و این نه فقط در آخرت بلکه در دنیا هم چنین است: «أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ»
بهترین راه نیل به چنان مقام آن است که انسان مترصد امر غیب باشد، تا اگر نسیمی وزید و پرده عالم شهادت را کنار زد، بتواند نظری به پس پرده بیندازد. آن چنان که ائمه علیهم السلام چنین بودند؛ اما بار یافتن به چنین بارگاهی برای ما که بی دست و پا هستیم، شدنی نیست. تنها می توانیم چشمانی باز داشته باشیم و هرگز به خواب غفلت نرویم و از مقابل پرده کناره نگیریم، تا اگر نسیمی وزید و پرده کنار رفت گوشه ای از ماوراء این پرده برایمان آشکار شود: «اِنَّ لِرَبِّکُمْ فِی أَیّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحاتٌ أَلا فَتَعَرّضُوا لَها.»