به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام والمسلمین خدامراد سلیمیان، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در کتاب «نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی علیه السلام» می‌نویسد:
پس از گرد آمدن ياران ويژه حضرت(عج) در آغاز ظهور، نوبت به ياوران آن حضرت(عج) مي‌رسد. آنان بی‌درنگ در مكه گردآيند، آماده ياري او مي‌شوند. شمار ياوران آن حضرت(عج) نخست افزون بر ده هزار خواهد شد؛ که امام صادق عليه السلام فرمود »:مَا يَخْرُجُ إِلَّا فِي أُولِي قُوَّةٍ وَ مَا يَكُونُ أُولُو الْقُوَّةِ أَقَلَّ مِنْ عَشَرَةِ آلَافٍ؛ امام زمان عليه السلام خروج نمي‌کند، مگر همراه ياران نيرومند و رشيد، و اين ياران کمتر از ده‌هزار نفر نيستند.
آنچه در اينجا بايد يادآور شد اين كه بخشي از ياران، همان شيعيان واقعي آن حضرتند كه در دوران غيبت به شايستگي به وظايف خود عمل كرده‌اند. در اين باره ابو بصير از امام صادق عليه السلام روايت مي‌كند:
امام در تفسير اين قول خداي تعالي «يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً»؛ فرمود:
يَعْنِي خُرُوجَ الْقَائِمِ الْمُنْتَظَرِ مِنَّا. يَا أَبَا بَصِيرٍ طُوبَي لِشِيعَةِ قَائِمِنَا الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ فِي غَيْبَتِهِ وَ الْمُطِيعِينَ لَهُ فِي ظُهُورِهِ أُولَئِكَ أَوْلِيَاءُ اللَّهِ الَّذِينَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُون؛ يعني خروج قائم منتظر ما، [سپس فرمود:] اي ابا بصير! خوشا به حال شيعيان قائم ما، كساني كه در غيبتش منتظر ظهور او هستند و در حال ظهورش نيز فرمانبردار اويند. آنان اولياي خدا هستند كه نه ترسی بر آن هاست و نه اندوهگين مي‌شوند.
توده مردم
بی گمان، جامعه جهاني به دنبال يک عطش مقدس و فراهم‌بودن زمينه های مناسب اجتماعي در جهت پشتيباني از حكومت موعود ـ که از شرايط آغاز آن انقلاب بزرگ است ـ است.
از آنجايي كه قيام جهانی حضرت مهدي عجل الله فرجه براي به‌سامان‌کردن نابسامانی های همة مردم گيتی است، بايد با احساس نياز و پذيرش فراگير آنان همراه باشد. پس تا آن‌گاه كه بيشتر جامعه جهاني به منجي احساس نياز نكنند، حضرت ظهور نخواهد كرد. به عبارت روشن‌تر مردم جهان، پس از چشيدن تلخي‌ها و تجربة نابسامانی‌ها و بي‌عدالتي‌ها و درک نارسايي‌ها و سستی‌های قوانين بشري براي برپايي عدالت اجتماعي، و يافتن اين حقيقت که فقط در ساية تلاش انساني الهي است كه همة نابساماني‌ها برطرف می‌شود. منجی موعود خواهد آمد.
و باز به به تعبير ديگر، تا در مردم جهان درخواستی نباشد، عرضة هر نوع برنامة اصلاحي، مفيد و مؤثّر نخواهد بود. اميرمؤمنان علي عليه السلام اين حقيقت را به برخي از مردم سرافكنده و پشيمان از جهالت خود ـ كه بعد از 25 سال خانه‌نشيني، به خانه وي هجوم مي‌برند و از وي مي‌خواهند تا زمام امور را به دست گيرد ـ اين‌گونه بيان فرمود:
أَمَا وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَوْ لَا حُضُورُ الْحَاضِرِ وَ قِيَامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَي الْعُلَمَاءِ أَلَّا يُقَارُّوا عَلَي كِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ لَأَلْقَيْتُ حَبْلَهَا عَلَي غَارِبِهَا وَ لَسَقَيْتُ آخِرَهَا بِكَأْسِ أَوَّلِهَا و... ؛آگاه باشيد! به خدايي که دانه را شکافت و انسان را آفريد، اگر نه اين بود که جمعيت بسياري گِرداگِردم را گرفته و به ياري‌ام قيام کرده‌اند و ازاين رو حجت تمام شده است و اگر نبود عهد و مسئوليتي که خداوند از علما و دانشمندان هر جامعه گرفته که در برابر شکم‌خوارگي ستمگران و گرسنگي ستمديدگان سکوت نکنند؛ من مهار شتر خلافت را رها مي‌ساختم و از آن صرف نظر مي‌نمودم و انجام آن را با جام آغازش سيراب مي‌کردم.
اين بيان مي‌رساند كه حضرت آن‌گاه حاضر شد به دنبال خلافت رود و آن را بپذيرد كه مردم دور او را گرفتند و حضرت را ياري رساندند. تاريخ نيز به روشني گواه است هرگاه ياران مورد نياز و پذيرش مردمان، براي پيشوايان معصوم عليهم السلام فراهم مي‌شد، از هيچ‌گونه تلاشي براي برپايي عدالت فروگذار نبودند.
حال اين پرسش پيش مي‌آيد که اين عطش و خواست جهانی چگونه و کي پديد مي آيد؟
در پاسخ مي‌گوييم: اين بستگي به پرورش و آموزش بر پاية آموزه‌هاي ديني دارد. بايد با رستاخيز فکري که از طرف انديشمندان با ايمان و آگاهان جامعه پديد مي‌آيد، ياران و ياوران آن حضرت فراهم شده و جامعة جهاني در درون خود به موعود منجي احساس نياز كند. که باز می‌گوييم: او ارمغانی است از طرف خداوند برای حيات دوبارة انسان و انسانيت.