قالب وبلاگ

خداوند فرمود: «من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم.» ابراهیم گفت: از فرزندان من نیز{امامانی قرار ده}، خداوند فرمود: «پیمان من به ستمکاران نمی رسد { و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند، شایسته این مقام اند.}» (1)

حضرت ابراهیم علیه السلام مقام امامت را برای نسل خود نیز درخواست کرد. پاسخ آمد که «این مقام عهدی است الهی که به هر کس لایق باشد عطا می شود و در میان نسل تو نیز کسانی که شایستگی داشته باشند، به این مقام خواهند رسید.» چنان که پیامبر اسلام صل الله علیه وآله از نسل ابراهیم(ع) است و به این مقام رسید؛ ولی کسانی که مرتکب کوچک ترین گناه و ستمی شده باشند لیاقت این مقام را ندارند.

این آیه از آیاتی است که پشتوانه فکری و اعتقادی شیعه است. شیعه بر اساس این آیه معتقد است که امام باید معصوم باشد و کسی که لقب ظالم بر او صدق کند، به مقام امامت نخواهد رسید.

منشأ امامت، وراثت نیست بلکه لیاقت است و آن با پیروزی در امتحانات الهی ثابت می گردد. همچنین امامت عهد الهی میان خدا و مردم است؛ امامت انتصابی است نه انتخابی. امام باید حتما از طرف خداوند منصوب شود؛ «إنی جاعلک» زیرا امام باید دارای شرایط و ویژگی هایی باشد که جز خدا کسی واقف به آن ها نیست.

امام باید تمام قوانین حاکم بر انسان و هستی را بداند. امام باید از نتیجه حتمی راهی که انتخاب می کند، آگاه باشد.

پی نوشت :

1. سوره بقره آیه 124

برگرفته از «پرتوی از آیات مهدوی» نوشته محسن قرائتی