به گزارش خبرگزاری شبستان: اساسی ترین اصل در جهان بینی الهی آن است که هستی، منحصر به محسوسات نیست. قرآن کریم می فرماید: «الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ(1)؛ آنان كه به غيب ايمان مى آورند و نماز را بر پا مى دارند و از آنچه به ايشان روزى داده ايم انفاق مى كنند».
در احادیث معصومین علیهم السلام کلمه «غیب» به خداوند متعال، فرشتگان، معاد و حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه اطلاق شده است. به عنوان نمونه، امام صادق علیه السلام در تفسیر این واژه فرمودند: «والغیبُ هو الحُجة ُالغائب» و نیز در تفسیر آیه شریفه «هُدًى لِلْمُتَّقِينَ، الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ» فرمودند: «آنها که ایمان به غیب می آورند کسانی هستند که اعتقاد به قیام قائم آل محمد صل الله علیه وآله دارند.»
منظور از غیبت حضرت مهدی علیه السلام این نیست که ایشان در میان ما حاضر نیستند، زیرا او در میان ماست و ما را می شناسد، ولی ما او را نمی شناسیم. سوالی که اینجا به ذهن خطور می کند این است که مگر می شود ایشان ما را بشناسد، اما ما او را نشناسیم؟ پاسخ آن است که بله؛ قرآن می فرماید: حضرت یوسف بعد از حدود چهل سال از جریان ِ افتادن در چاه تا رسیدن به ریاست، وقتی برادرها را دید شناخت ولی برادرها او را نشناختند.
لذا وقتی امام زمان علیه السلام ظهور می کند خیلی ها می گویند ما او را در زمان غیبت دیده بودیم. در دعای ندبه هم می خوانیم: «بنفسی انت» جان من فدایت مهدی جان! تو غایبی، اما از میان ما بیرون نیستی: «لم یخل منا»
منبع: پرتوی از آیه های مهدوی اثر محسن قرائتی