قالب وبلاگ

به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان: رابطه ما با اهل بیت پیامبر خدا صل الله علیه وآله رابطه ولایی است.

 

آنان را دوست داریم، اسوه و سرمشق خویش و محبت های الهی می دانیم، برترین آفریده های خدا که جامع همه فضایل اند، می شناسیم، ولایت و محبت آنان را یک تکلیف دینی دانسته در غم آنان، غمگین و در شادی آنان شادیم، بر مصیبت هایی که بر آنان رسیده و بر مظلومیتشان اشک می ریزیم، روزهای تولد آنان را جشن می گیریم و خوشحالی می کنیم و معتقدیم اگر ما را به «موّدت ذی القربی» دستور داده اند و اجر رسالت را مهرورزی به خاندان پیامبر(ص) قرار داده اند، ثمره آن در دنیا و آخرت به خود ما برمی گردد و از این محبت و همدلی بهره مند می شویم.

اگر در ایام عاشورا و فاطمیه و روزهای وفات ائمه علیهم السلام، مجالس عزا برپا می کنیم و سیاهپوش می شویم و در ماتمشان اشک می ریزیم، به سفارش خود آن بزرگواران(ع) است.

 

اگر مزارهای آنان را در عراق، شام، حجاز و ایران زیارت می کنیم و اگر کربلا، نجف، کاظمین، سامرا، مشهد، مدینه، قم، دمشق، زینبیه و .. برای ما شیعیان جاذبه دارد و اگر غدیر و بعثت و نیمه شعبان را چراغانی می کنیم و جشن می گیریم و اگر ایام شهادت مولای متقیان(ع)، حضرت رضا علیه السلام، امام موسی بن جعفر علیه السلام و اربعین حسینی را در محافل دینی که به یاد معصومین(ع) برپا می شود، گرامی میداریم این نشانه علاقه ما به خاندان پیامبر(ص) و همدلی با اهل بیت(ع) است.

 

این همدلی ما را به همراهی می کشاند. این ابراز محبت و عشق ما را در خط آنان قرار می دهد و از لغزش و انحراف و گناه نگاه می دارد.

 

احترام به عترت پیامبر صل الله علیه وآله، احترام به خود آن بزرگوار(ص) است. رسول خدا صل الله علیه وآله فرمودند: « یها الناس! عَظِّموا اهل بیتی فی حیاتی و من بعدی و أکرِموهُم و فَضَّلوهم؛ ای مردم! اهل بیت مرا چه در حال حیات من و چه پس از من بزرگ بدارید اکرام و احترامشان کنید و آنان را بر دیگران برتری دهید.» (1)

 

امام صادق علیه السلام درباره مجالسی که به یاد عزای اهل بیت(ع) برگزار می شود، فرمودند: «إنَّ تلکَ المَجالِسَ اُحِبُّها، فَاَحیوُا أمرَنا، إنّه مَن ذکََرَنا او ذُکِرناعِندَه فَخَرَج مِن عَینَیه مِثلَِ جَناحِ الذَبابِ غَفَرَ اللهُ ذَنوبَه؛ اینگونه مجالس را من دوست دارم. پس امر(و فکر و فرهنگ) ما را زنده بدارید. همانا کسی که از ما یاد کند، یا ما نزد او یاد شویم و از چشمانش به اندازه بال مگسی اشک آید، گناهانش آمرزیده می شود.» (2)

 

فرهنگ ذکر و یاد مظلومیت اهل بیت(ع)، همبستگی عاطفی ما را با این خاندان می افزاید و ما را در مسیر پیروی از آنان مصمم تر و راسخ تر می کند. عزاداری برای اهل بیت(ع) و رفتن به زیارت قبورشان و یاد کردن از آنان هم نشانه شیعه است هم ما را نزد امامان عزیز و مورد توجه قرار می دهد و در حق ما دعا می کنند.

 

 امام باقر علیه السلام فرمودند: «مَن أحَبَنا فَهو مِناّ اهلَ البیتِ؛ هر کس دوستدار ما باشد، از ما خاندان است.» (3)

حضرت رضا علیه السلام فرمودند: «هر کس روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و غم و گریه او باشد خداوند متعال روز قیامت را روز شادی و خوشحالی او قرار می دهد.(4)

وآن حضرت(ع) فرموده است: «پدرم موسی بن جعفرعلیه السلام با رسیدن ماه محرم دیگر خندان دیده نمی شد و غم و اندوه بر او چیره می گشت و روز عاشورا اوج گریه و اندوه آن حضرت(ع) بود.» (5)

 

امام زمان علیه السلام نیز خود از کسانی است که با ذکر وقایع عاشورا و مظلومیت اهل بیت(ع) و شهادت امام حسین علیه السلام و فرزندان و یارانش، مرثیه خوان آن حضرت(ع) است و اشک می ریزد و می فرماید: «اگر روزگار مرا به تاخیر انداخت و نتوانستم به یاریت بیایم و با دشمنانت بجنگم، اینک صبح و شام بر تو گریه می کنم و به جای اشک، خون می گریم. (6)

 

این گونه نقل ها و روایات بسیار است. معصومین علیهم السلام در ایام خاص، قبر امام حسین(ع) و حضرت زهرا(س) و پیامبر(ص) و امیر مومنان علیهم السلام را هم زیارت می کردند، هم با ذکر مصائب آنان بر ایشان اشک می ریختند، هم شیعه را به عزاداری بر این خاندان مظلوم و زیارت قبورشان و یاد فضایل شان و شادی در شادی شان و غم در ایام حزنشان دعوت می کردند و دوست داشتند که این همدلی و همراهی و همسویی با اهل بیت(ع) در شیعیان وجود داشته باشد.

 

عنایت امامان(ع)، شامل عزاداران عترت(ع) و شیعیان همدل با اهل بیت می شود. بکوشیم تا این همدلی را در خودمان و خانواده و فرزندان خود، تقویت کنیم و به عنوان تعظیم شعائر دینی ایام مخصوص به آنان را بزرگ بشماریم و آنان را از یاد نبریم و در خانه های ما حس و حال و نشانه همدلی با اهل بیت(ع) دیده شود، هم در شعائر هم در عمل!         

 

 

 

پی نوشت ها:

1. احقاق الحق، ج 5، ص42

2. ثواب الاعمال، ص 223

3. تفسیرعیاشی، ج 2، ص231

4. بحارالانوار، ج 44، ص284

5.امالی شیخ صدوق ص 111   6

6. بحارانوار، ج 98، ص238

 

برگرفته از «زندگی مهدوی (اخلاق و اوصاف منتظران)» نوشته جواد محدثی