قالب وبلاگ

  در کانال تلگرامی حجت و الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان در باب عامل اصلی تأخیر در ظهور براساس سخنرانی های وی در دانشگاه امام صادق(ع) آمده است:

نکته بیست و دوم : کجا آدم شویم؟

ما کجا باید رشد کنیم؟! ما کجا آدم شویم؟ در کجا شاخص‌های آدمیّت را درک کنیم؟ حیف نیست از اوج معنویت باز بمانیم؟! خُب مسأله این است که «تکی نمی‌شود در اوج معنویت قرار گرفت و حتماً باید یک جمعی باشد» ولی این جمع کجاست؟ من در میان کدام جمع رشد کنم؟ بسیج، مسجد، حوزه و هیئت، حضور تشکیلاتی در جمع‌های مدعیان ولایتمداری حضرت(عج) است که بهترین فرصت رشد ماست.

نکته بیست و سوم: بسیج هنوز راهش را پیدا نکرده...

شاید مهمترین بستر زندگی جمعی ما بسیج باشد. اما ظاهراً هنوز راه خودش را پیدا نکرده. هر کسی رفت داخل بسیج و بیرون آمد، باید بگویند: او تشکیلاتی بار آمده است. هر کسی به حوزه یا هیأت رفت و بیرون آمد، باید بگویند: او تشکیلاتی بار آمده است. اینها جمع هایی هستند که برای ما فراهم هستند.

نکته بیست و چهارم: چرا صلۀ رحم، خیلی مهم است؟

چون صلۀ رحم، ارتباط گرفتن با کسانی است که مجبوری با آنها ارتباط داشته باشی، نه ارتباط با کسانی که خودت انتخاب کرده‌ای که کار خودت را آسان کنی؛ رشد آنجاست! رشد در ارتباط داشتن با کسانی است که با تو جور در نمی‌آیند، ولی تو ارتباط می‌گیری و همکاری می‌کنی و در این ارتباط باید خیلی چیزها را تحمل کنی تا رشد کنی.

نکته بیست و پنجم (آخر) : تلختر از حنظل

 امام باقر(ع) می‌فرمایند: «من در برابر كارهايى از غلام و خانوده‏ام صبر می ‏كنم كه از حنظل تلختر است؛ زيرا انسان به واسطۀ صبرش به مقام روزه‌دارِ شب زنده ‏دار و مرتبۀ شهيدى كه در ركاب محمد(ص) شمشير زده باشد، دست می ‏يابد!» (ثواب‌الاعمال/198) حالا برخی افراد نازپروده، وارد عرصه شده‌اند و اسم خود را مؤمن هم می‌گذارند، ولی حاضر نیستند اذیت هیچ مؤمنی را تحمل کنند! لذا خودشان را خلاص می‌کنند و اصلاً با همدیگر کار نمی‌کنند