قالب وبلاگ

اندوهگین بودن مومن از فراق آن حضرت(عج)

اینکه مومن از فراق و دور ماندن از آن حضرت(عج) اندوهگین باشد، از نشانه ‌های دوستی و اشتیاق به آن حضرت(عج) است. در روایات است که از نشانه‌های یک فرد شیعه آن است که در اندوه امامان(ع) محزون و اندوهگین باشد تردیدی در این نیست که غیبت مولایمان حضرت حجت (عج) و آنچه از حزن ها و محنت‌ ها بر آن حضرت(عج) و بر شیعیانش وارد می گردد، از بزرگترین و مهمترین علل حزن و اندوه امامان (علیه‌السلام) است. در کافی از حضرت ابو عبدالله امام صادق علیه السلام روایت آمده که فرمودند: «شخص مهموم به خاطر ما که غم و اندوهش از جهت ظلمی است که بر ما رفته نفس کشیدنش تسبیح گویی است و هم او به خاطر ما عبادت است و پنهان داشتنش سر ما را جهاد در راه خداوند است.«

یکی از حقوق شخص مومن بر مومن دیگری آن است که به خاطر اندوه ما اندوهگین گردد که بدون تردید این حق برای مولایمان صاحب الزمان عجل الله بر تمام افراد باایمان ثابت است، به طریق اولویت قطعی (یعنی هر گاه افراد عادی از مومنین چنین حقی را دارا باشند، امام و مولایمان حضرت حجت عج الله که پیشوای آنان و رکن ایمان است به طور قطع سزاواری بیشتری در این حق برایش ثابت می‌باشد.)

در جلد سوم بحار از مسمع کردین از امام صادق علیه السلام روایت آمده که فرمودند: «همانا آنکه دلش به خاطر دیدار ما به درد آید البته روزی که ما را هنگام مرگش دیدار کند، خوشحال خواهد شد به طوری که آن خوشحالی و سرور پیوسته در دلش باقی خواهد ماند تا اینکه در کنار حوض کوثر بر ما وارد گردد، به درستی که کوثر از دیدن دوستدار ما خرسند می‌شود تا آنکه از انواع غذاها به او می‌چشاند که مایل نشود از کنار آن دور گردد و ...

هیچ چشمی به خاطر ما گریان نشود مگر اینکه به نعمت نگاه کردن به کوثر نائل گردد و با دوستان ما از آن بنوشاند.»

 منبع: مکیال المکارم جلد ۲