به گزارش خبرگزاری شبستان: در فرهنگ شیعی«انتظار» همراه با «شهادت طلبی» در نیایش ها و آرزوها و خواسته ها به چشم می خورد. سرشت شیعه را با «خون» و «شهادت» رقم زده اند. محبت و عشق، او را به جانبازی و فداکاری می کشاند و دلباخته عاشق، فدا کردن جان را وسیله تقرب به محبوب می داند و این آموزه ای است که در متن دین و تعالیم قرآنی نهفته است.
قرآن کریم در وصف مومنان راستین می فرماید: آنان در جبهه های نبرد کفار شرکت می کنند و چشم امیدشان یا به پیروزی است یا به شهادت، یعنی چشم انتظار یکی از این دو خوبی اند: «احدی الحُسنَیَین».
این دیدگاه، در اصحاب رسول خدا صل الله علیه وآله بود و در شیعیان پاکباخته رکاب امیرمومنان علیه السلام وجود داشت، در یاران فداکار سیدالشهداء علیه السلام بود و در اصحاب حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه نیز وجود دارد. مومن طبق آیه قرآن با خدا معامله می کند و در برابر بهشت جاودان، از مال و جان خویش داوطلبانه و عاشقانه می گذرد و اگر به شهادت برسد خوشحال است.
انتخابِ آگاهانه مرگ در راه خدا و هدف الهی و استقبال از شهادت در راه سعادت، همان «شهادت طلبی» است که به عنوان یک فرهنگ متعالی در زندگی منتظران باید وجود داشته باشد.
خط جهاد و شهادت در رکاب ولی خدا و به امر حجت الهی، از الفبای اولیه انتظار مثبت و سازنده است و در تفکر و باور شیعی، انتظار آمدن امام زمان علیه السلام با آرزوی پیکار در خدمتش و شهادت در راه اطاعت فرمانش همبستگی دارد. زندگی منتظران، باید تمرینی باشد برای کسب آمادگی برای این جهاد مقدس در راه خدا و دین.
در دعای عهد هم یکی از خواسته ها همین آرزوی شهادت در پیش روی آن حضرت(عج) است: «الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْه» این خواسته و آرزو و دعا، وقتی ارزش دارد که از عمق جان برآید و از ایمان راسخ سرچشمه بگیرد نه آن که لقلقه زبان باشد.
* برگرفته «زندگی مهدوی(اخلاق و اوصاف منتظران)»، جواد محدثی