مرد به ساعتش نگاه کرد: «چه قدر مونده؟»

مدیر فروش گفت: «پشت اون تپه س.»

زن از عقب ماشین، بلند گفت: «آدم خیال می‌کنه داره می‌ره پیک نیک»

مرد برگشت و نگاهش کرد. زن خندید. مدیر فروش با انگشت ساختمان‌های نیمه ساز را نشان داد: «سال پیش همه‌ش تپه ماهور بود.»

زن گفت: «چند وقت دیگه خودش یه شهره»

مرد گفت: «هوم»

پیچیدند توی جاده خاکی. مرد شیشه را بالا کشید: «خیلی پرته»

زن گفت: «ولی خوش منظره‌س.»

مرد برگشت و نگاهش کرد. زن زل زده بود به بیرون.

ماشین تپه را دور زد. زن بلند گفت: «پیداش شد.»

مرد نگاه نکرد. گفت: «چه طوری هر روز برم و برگردم؟»

مدیر فروش گفت: «مینی بوس داره.»

زن گفت: «تو صبح می‌ری شب می‌آی، پس من چی بگم؟»

مدیر فروش از توی آینه نگاهش کرد: «مگه بچه ندارین؟»

زن به ردیف کاج‌ها نگاه کرد.

 

.

زن از پیاده رو به خیابان پر از ماشین نگاه کرد و گفت: «بگو ببینم بدجنس ناقلا دیشب دلت برام تنگ نشد؟» 

پسرک چیزی نگفت. از بغل اش گردن کشیده بود به خیابان شلوغ و برای ماشینی که دور و دور تر می‌شد دست تکان می‌داد.

زن قدم که بر می‌داشت لبه ی ریش ریش پالتو پانچواش روی هم موج می‌خورد: «جوابمو ندادی!»

نگاه پسرک هنوز به انتهای خیابان بود. 

زن گفت: «حالا چرا اینقدر عجله داشت. فکر نکرد ممکنه باهاش کار داشته باشم؟» 

پسرک چشم از خیابان برداشت: «می‌خواست بره اداره.»

زن چرخید و سایه ی سبز پشت پلکهایش مثل پولک ماهی برق زد: «برو چاخان امروز که جمعه است.» و نفس زنان پشت چراغ عابر پیاده ایستاد: «سردت که نیست؟» انگشت‌های کوچک پسرک را طرف دهانش برد و بوسید: «دستت که حسابی یخ کرده!»

پسرک سرش را روی شانه ی زن گذاشت و گفت: «نع.»

.

از دکه می‌فروشی که زدم بیرون، به نیمه شب چیزی نمانده بود. کتم را انداختم رو دستم، کراواتم را گذاشتم تو جیبم و دکمه‌های پیراهنم را گشودم.

گرمی میخانه ار تنم بیرون زد و عرق رو پیشانیم خشکید. سرتاسر خیابان را نگاه کردم، پرنده پر نمی‌زد. چراغها، لابه‌لای شاخه‌های درختان نشسته بود.

 

هوا خوش بود و زمزمه آب جوی حاشیه خیابان خوش بود. هوس کردم سیگاری بگیرانم. جیبهایم را گشتم، کبریت نبود. سیگار را گذاشتم لای لبهایم و راه افتادم. از دور مردی می آمد. اول صدای پایش را شنیدم. بعد خودش را دیدم که سنیگن می آمد. ایستادم و تکیه دادم به تنه درخت. مرد زمزمه می کرد. برای خودش، برای دل خودش «غمت در نهانخانه دل نشیند- به نازی که لیلی به محمل نشیند» صداش کردم:

 آقا!

ایستاد. زمزمه اش برید و صدای سنگین قدمهاش برید.

هوم... با منی؟

.