محور : اقتصاد خانواده

راهكار، سبك و روش انجام دادن كار را گويند. و در امور معيشت، روش اجرايى و عملياتى كردن سياست‏هاى كلى وراهبردى معيشتى است.
درآمد، به كليه وجوه و ارزش كالاهايى كه در دوره زمانى معينى به يك فرد، گروهى از افراد، يك بنگاه يا يك اقتصاد تعلق‏مى‏گيرد، اطلاق مى‏گردد.
در اقتصاد اسلامى از لحاظ كميت، محدوديتى براى درآمد مطرح نيست ولى محدوديت كيفى وجود دارد: اينكه مشروع باشد.
درآمد به دو قسم، حلال و حرام مطرح است.
درآمد و لقمه حلال همانا نورانى شدن قلب، ثواب مجاهد در راه خدا، مشمول رحمت الهى شدن، در شمار انبياء در آمدن، ثواب‏صدقه و.... را به همراه دارد. و درآمد حرام از گناهان كبيره است كه تضيع و عدم قبولى اعمال، عدم استجابت دعا، لعنت‏فرشتگان و آتش جهنم را در پى دارد. از اين رو پرهيز از درآمد حرام، ازانجام اعمال صالح مهم‏تر است.
برنامه مصرف در زندگى بايد به گونه‏اى تنظيم شود كه از عهده نيازهاى مادى و معنوى بر آمد، و از مصرف گرايى و اسراف واتلاف اجتناب نمود.
خوددارى از اسراف و تبذير، نكوهش بخل و سخت‏گيرى، دورى از تجمل گرايى، اعتدال و ميانه‏روى، قناعت ورزى، انفاقات‏و توجه به فقرا، از ويژگى‏هاى ساختار مصرف ايده آل اسلام است.
اسراف و تبذير در كثيرى از موارد در يك معنى به كار مى‏روند و به عنوان تأكيد پشت سر هم قرار مى‏گيرند ولى هرگاه درمقابل هم قرار گيرند، منظور از اسراف، خروج از حد اعتدال است بدون آن كه چيزى در ظاهر ضايع و تلف شود و تبذير آن‏است كه چنان مصرف كنيم كه به اتلاف و تضييع بينجامد.
مصرف گرايى به انگيزه‏هاى تفاخر بر ديگران، ابراز خودنمايى، هم چشمى و... به عنوان انگيزههاى منفى و دون شأن انسان‏محسوب مى‏شود و مورد مذمت و نكوهش است.
هم چشمى و رقابت، رفاه‏طلبى ثروتمندان، كجروى‏هاى فرهنگى، نظام آموزشى، تبليغات و رسانه‏هاى گروهى از عوامل‏مصرف گرايى محسوب مى‏شوند.
مصرف گرايى، رشد بعد حيوانى انسان و چيرگى آن بر فرد را در پى دارد كه اين امر به افساد گرى انسان در زمين مصرف براساس مصالح نظام اسلامى و رعايت ارزشها در مصرف، معيار در مصرف مسلمان است.
قناعت پيشگى، پرهيز از اسراف و تبذير نوعى مبارزه با مصرف گرايى است و در عوض تلاش براى توليد بيشتر و سخت‏كوشى در اين راه در اين مبارزه تأثير گذار است.
پس انداز زمينه توسعه اقتصادى را فراهم مى‏نمايد و يكى از عوامل تحقق پس انداز، هماهنگى اعضاى يك مجموعه ياخانواده باتدابير مدير آن است.
پس انداز هميشه به معناى ذخيره كردن اموال در دنيا نيست، بلكه امور معنوى را هم شامل مى‏شود و آثار پس انداز معنوى ازپس انداز مادى بيشتر است.
پس انداز به دو بخش پس انداز ممدوح و پس انداز مذموم (كنز) تقسيم مى‏شود.
يكى از روش‏هاى نگهدارى پس انداز و رشد آن، سرمايه گذارى آن در مجارى مختلف است.

منبع : كتاب تدبير معيشت از ديدگاه آيات و روايات