محور : اقتصاد ایران

سعدي محمدرضا,عرياني بهاره,موسوي ميرحسين,نعمت پور معصومه
 
 تاثير اندازه دولت بر عملکرد اقتصادي از دير باز مورد توجه اقتصاددانان بوده است. برخي از نظريه ها تاکيد جدي بر عدم مداخله دولت در فعاليتهاي اقتصادي دارند و برخي ديگر دولت را عاملي براي رشد و توسعه معرفي مي کنند. در اين باره «بارو» معتقد است هنگامي که مخارج دولت در راستاي تصحيح اثرات جانبي، انحصارها و مسايل مربوط به کالاهاي عمومي باشد، مي تواند منجر به تقويت رشد اقتصادي شود. همچنين دولت مي تواند مخارج خود را براي تعريف قوانين؛ جهت حفاظت از مالکيت و برقراري امنيت بکار گيرد و از اين طريق مشارکت مردم و رشد بالاتري را به ارمغان آورد.
هدف مقاله بررسي ارتباط مخارج دولت و رشد اقتصادي و از آن طريق تعيين اندازه بهينه دولت در اقتصاد ايران در چارچوب مدل رشد بارو است. نتايج حاکي از آن است که تاثير متغير نسبت مخارج سرمايه گذاري دولت به توليد ناخالص داخلي بر نرخ رشد توليد ناخالص داخلي سرانه در مقادير کوچک مثبت و در مقادير بزرگ منفي است. بدين ترتيب اين فرضيه که اثر مخارج دولتي بر رشد اقتصادي تا دامنه خاصي، مثبت و پس از آن منفي است، مورد تاييد قرار مي گيرد. به عبارت ديگر اين فرضيه که مخارج دولت و رشد اقتصادي داراي ارتباطي غيرخطي است، مورد تاييد قرار مي گيرد. همچنين سهم بهينه مخارج سرمايه گذاري دولت از توليد ناخالص ملي تقريبا برابر با 9.6 درصد است.
 
كليد واژه: ايران، رشد اقتصادي، مدل هاي رشد درونزا، مدل رشد بارو، مخارج دولتي مولد و غيرمولد

:: مشاهده متن کامل مقاله در قالب فرمت pdf  ::

منيع :  پژوهشنامه اقتصادي- شماره 3 (پياپي 38)  پاييز 1389