محور : اقتصاد ایران
اكبري نعمت اله*,مويدفر رزيتا
* دانشگاه اصفهان
يکي از محورهاي برنامه هاي توسعه اقتصادي در ايران، گرايش از برنامه ريزي بخشي به سمت برنامه ريزي منطقه اي است و هدف اين گرايش، تخصيص منابع و فعاليتها به هر نقطه بر مبناي استعدادها و ويژگيهاي خاص آن و کاهش شکاف رشد اقتصادي بين مناطق مختلف کشور است. بر اساس اين، مطالعاتي در زمينه شناخت وضع موجود اين مناطق، روند آن در آينده و شناسايي عوامل موثر در رشد اقتصادي هر منطقه مي تواند براي برنامه ريزان اقتصادي و منطقه اي در تنظيم برنامه هاي توسعه اقتصادي سودمند باشد.
هدف اين مقاله نيز بررسي روند نرخ رشد واقعي درآمد سرانه در ايران با رويکرد منطقه اي و اندازه گيري شکاف رشد اقتصادي در استانهاي ايران در سالهاي 1380-1370 مي باشد. بنابراين فرضيه وجود همگريي مطلق بين مناطق مختلف ايران (استانها) بر پايه الگو رشد نئوکلاسيک (سولو- سوان) با استفاده از روش اقتصادسنجي قضاوتي آزمون مي شود.
نتايج به دست آمده در اين پژوهش، نمايانگر وجود همگرايي در درآمد سرانه در بين استانهاي ايران مي باشد و تخمين ضريب همگرائي نشان مي دهد که در هر سال 31 درصد از شکاف موجود در رشد اقتصادي مناطق ايران کاهش مي يابد. از طرف ديگر ورود متغير وابستگي فضائي، نه تنها درجه توضيح دهندگي الگو را افزايش مي دهد؛ بلکه در مناطق مجاور از نظر جغرافيايي وجود ضريب مثبت و معني دار متغير وابستگي فضايي، نشانگر وجود اثرات مثبت سر ريز ناشي از رشد اقتصادي است.
كليد واژه: همگرايي منطقه اي، درآمد سرانه، اقتصاد سنجي فضايي
:: مشاهده متن کامل مقاله در قالب فرمت pdf ::
منيع : پژوهشهاي اقتصادي- شماره 13 پاييز 1383
