محور : اقتصاد ایران
مرصوصي نفيسه*
 
* دانشگاه پيام نور مركز تهران
 
 
در تعريف هاي جديد توسعه پايدار، نقش مديريت و برنامه ريزي شهري در كاهش ناهمانگيهاي فضايي - اجتماعي جامعه شهري، اهميت ويژه اي يافته است. زيرا در مباحث جديد توسعه يكسان و پايدار، تاكيد عمده بر توسعه انساني است و توانمند سازي گروههاي محروم اجتماعي به عنوان شرط لازم دستيابي به پيشرفت و كاهش فقر با راهبرد توانمند سازي استعدادهاي فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي به شمار مي رود. بديهي است جلب مشاركت مردمي و هموار شدن مسير توسعه پايدار، مي تواند از نتايج اين راهبرد باشد. اين مهم جز از راه سياست گذاريهاي مبتني بر مباحث مربوط به حق تقدم گروههاي محروم و تخصيص كارآمدتر منابع - كه خود از مباحث عمده عدالت اجتماعي مي باشد - امكان پذير نيست. اين مقاله در پي يافتن چگونگي ناهماهنگي فضايي - اجتماعي شهر تهران بر اساس شاخصهاي فقر و توسعه در سالهاي 1376 و 1380 مي باشد. اين شاخصها از ميانگين شاخصهاي زير به دست آمده اند.
شاخصهاي فقر شامل جمعيت غير شاغل، كارگران ساده، نرخ وابستگي، تعداد بي سوادان، خانوارهاي ساكن در كمتر از سه اتاق، مرگ و مير كل آلودگي و افراد تحت پوشش كميته امداد است.
شاخصهاي توسعه شامل تعداد متخصصان، تعداد افراد داراي تحصيلات عالي، تعداد با سوادان، افراد ساكن در شش اتاق و بيشتر و قيمت زمين است.
نتيجه هاي به دست آمده از بررسي نقشه هاي برابري توسط نرم افزار ArcView و جدولهاي رتبه بندي مناطق - كه با استفاده از ميزان انحراف از ميانگين مناطق از شاخصهاي فقر و توسعه به دست آمده است - بيانگر وجود نابرابري فضايي استانداردهاي زندگي بين مناطق تهران و ادامه روند افزايشي آن از سال 1376 تا 1380 مي باشد.

:: مشاهده متن کامل مقاله در قالب فرمت pdf  ::

منيع :    پژوهشهاي اقتصادي- شماره 14  زمستان 1383