محور : اقتصاد ایران

عرب مازار عباس,كشوري شاد علي
 
دستيابي به نرخ بالاي رشد اقتصادي نيازمند شناخت عوامل و امكانات بالقوه اقتصاد مي باشد. تغيير ساختار سني جمعيت مي تواند اثرات مهم و تعيين كننده بر رشد اقتصادي داشته باشد. در ايران با وجود نرخ رشد  3.9درصدي جمعيت در فاصله سال هاي 1365-1355 يك انبوهه جمعيت جوان به وجود آمد كه اينك به سن كار رسيده است. بنابراين در اين تحقيق سعي شده چگونگي تاثير اين تغيير ساختار سني بر رشد اقتصادي را بررسي كنيم.
از آنجا كه توليد در ايران به ويژه در سال هاي پس از پيروزي انقلاب در حد اشتغال كامل نبوده است، بنابراين به منظور هماهنگي با مباني نظري، مدل در دو حالت بالفعل و بالقوه برآورد شده است. نتايج برآورد مدل ها با استفاده از روش خود بازگشتي با وقفه هاي توزيعي براي دوره 1381- 1338 نشان مي دهد كه يك درصد رشد نسبت جمعيت 64-15 سال به كل جمعيت در بلند مدت باعث 1.27 درصد و يك درصد رشد نسبت نيروي كار شاغل به جمعيت 64-15 سال باعث 1.89 درصد رشد GDP سرانه خواهد شد. اثر تغيير ساختار سني نسبيت جمعيت 64-15 سال به كل جمعيت باعث 0.87 درصد و يك درصد رشد نسبت نيروي كار فعال به جمعيت 64-15 ساله باعث 1.72 درصد رشد GDP بالقوه سرانه در بلند مدت خواهد شد.
در ادامه براساس پيش بيني هاي انجام شده براي جمعيت- كه بيانگر ادامه تغيير ساختار سني جمعيت به سمت جمعيت 64-15 ساله است- حداقل نرخ رشد نيروي كار شاغل و فعال در سال هاي آتي براي اين كه از منفي شدن اثر تغيير ساختار سني جمعيت بر رشد GDP سرانه و رشد GDP بالقوه سرانه جلوگيري كند، محاسبه شده است.
 

:: مشاهده متن کامل مقاله در قالب فرمت pdf  ::
 

منيع : نشریه پژوهشهاي اقتصادي- شماره 15  بهار 1384