مسأله‏ ى اول در انتخابات، مشاركت است. در زمينه‏ى مشاركت مردم، هر طور كه مى‏توانيد، روى خانواده‏ها و دوستانتان كار كنيد. مشاركت، يكى از اساسى‏ترين مسائل است. حضور مردم براى پيشرفت و صيانت كشور لازم است. نه اين‏كه اگر عده‏ى زيادى شركت نكردند، اينها به نظام «نه» گفته‏اند؛ به‏هيچ‏وجه اين‏طورى نيست. آنهايى كه به‏خاطر «نه» گفتنِ به نظام نمى‏آيند، درصد خيلى كمى‏اند. يك‏عده به‏خاطر بى‏حالى نمى‏آيند؛ يك‏عده به‏خاطر بى‏حوصلگى نمى‏آيند؛ يك‏عده روز جمعه كار ديگرى دارند و نمى‏آيند؛ اينها را شما راه بيندازيد. والّا كسانى‏كه معتقد به نظام و قانون اساسى نيستند و دلشان براى بيگانگان و نفوذ آنها پر مى‏زند و منتظر آمدن بيگانگان هستند، درصد بسيار كمى‏اند. خيلى‏ها ممكن است پاى صندوق‏ها نيايند؛ به‏خاطر اين‏كه حوصله‏اش را ندارند، وقتش را ندارند، درست اهميت قضيه را نمى‏دانند، متوجه تأثير رأى خودشان نيستند يا به كسى كه به او اطمينان و اعتماد كنند، نرسيده‏اند؛ يا كسى را هم كه شناخته‏اند، نپسنديده‏اند؛ لذا نمى‏آيند. تلاش شما بايد اين باشد كه مشاركت را به معناى حقيقى كلمه حداكثرى كنيد.
امريكايى‏ها - مثل ياوه‏گويى‏هاى هميشگى‏شان - مى‏گويند: چرا نظارت هست؟ چرا فلان دسته نتوانسته‏اند بيايند؟ چرا فلان‏كس نتوانست بيايد؟ در كشورهاى خودشان انواع و اقسام نظارت‏هاى استصوابىِ غليظ به شكلهاى پيچيده وجود دارد. در كشورهاى غربى همه‏جا موانع حذفىِ فراوان وجود دارد. الان در امريكا يك نفر را نشان بدهند كه در طول دويست سال گذشته بيرون از دو حزب معروف امريكا سر كار آمده و رئيس‏جمهور شده. اين معنايش چيست؟

فرازی از بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامى‏ در ديدار دانشجويان و اساتيد دانشگاه‏هاى استان كرمان 19/2/1384