اهمیت کارآفرینی
گرچه در سالهای گذشته اختراع جایگاه ویژه ای در توسعه کشورها داشته است اما امروزه کارآفرینی از عوامل مهم رشد و توسعه اقتصادی به شمار می آید. در اکثر کشورهای پیشرفته و در حال توسعه، مقوله کارآفرینی به عنوان اصلی ترین منبع توسعه مورد نظر قرار گرفته است.

کارآفرینی از منابع مهم و پایان ناپذیر همه جوامع بشری است. منبعی که به توان خلاقیت انسانها باز می گردد. از یک سو ارزان و از سوی دیگر بسیار ارزشمند و پایان ناپذیر است. امروزه همگان دریافته اند که جوامعی که به منابع انسانی متکی بوده اند تا به منابع زیرزمینی، در بلند مدت موفق تر بوده اند. منابع زیر زمینی در کشورهای جهان سوم علی رغم مزیتهای آن، از جمله موانع توسعه یافتگی محسوب شده است. در صورتی که عدم وجود این منابع در بعضی از کشورها باعث شده است تا آنها با استفاده از نیروی فکر، خلاقیت و ابتکار و یا در یک کلمه کارآفرینی، از جمله کشورهای پیشرو در جهان کنونی شوند

معمولا واژه کارآفرینی با ایجاد شغل و کسب و کار مترادف شده است، در حالی که اشتغال یکی از آثار کارآفرینی است. ممکن است فعالیت های کارآفرینانه در مواردی اشتغال ایجاد نکند اما تولید ثروت کند یا به دانایی بیفزاید.

کشورهای پیشرفته صنعتی خیلی سریع توانستند نقش کارآفرینان را در توسعه اقتصادی کشف کنند و به دنبال توسعه و ترویج چنین فرهنگی در میان مدیران اقتصادی باشند.

آن چه که معمولا کارآفرینان انجام می دهند تا ایده خود را به محصول یا خدمات تبدیل کنند یک نوع مدیریت می باشد. به عبارتی کارآفرینی ترکیبی خاص و بدیع از خلاقیت و مدیریت است.

« امروزه برای ایجاد شغل تخصص لازم نیست بلکه باید توانایی استفاده از تخصص دیگران را داشت.»

از آنجایی که یکی از دلایل بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی، عدم کسب مهارت و یادگیری می باشد که ارتباط مستقیم با نوع آموزش و سیستم آموزشی موجود دارد. یعنی دو نوع بحران آموزشی وجود دارد که یکی مرتبط با تاکید ناکافی در ایجاد بینش ( Vision ) در دانشجویان و دیگری تلفیق ( Integration ) حوزه های میان رشته ای است. کارآفرینی شامل بینش و تلفیق است و مورد دیگر که چندان مورد توجه قرار نمی گیرد عدم آشنایی دانشجویان و دانش آموختگان به فنون راه اندازی کسب و کار است؛ که می تواند با ایجاد و راه اندازی دوره های آموزشی کارآفرینی تحقق پیدا کند. امروزه کارآفرینی به عنوان یک رشته علمی مورد توجه قرار گرفته است که دولتهایی مثل انگلستان، آلمان، هند و آمریکا بعنوان نمونه تقریبا از دهه 70 این نوع آموزش را بصورت رشته های تخصصی در دانشگاه ها گنجانده اند.

برگرفته از: afghangraduates.com