اینكه فردی به نام پولسكی چگونه می‌تواند طی 30 سال ثروت و دارایی خود را از 500 دلار به دو میلیارد دلار برساند قبل از هرچیز به نوع رفتار و سیاست‌هایی برمی‌گردد كه در عرصه «اقتصاد آزاد» در جریان است؛ عرصه‌ای كه در آن بازیگرانی قادر به ایفای نقش خواهند بود كه هم قواعد بازی را بشناسند و هم قابلیت‌های فراوان داشته باشند.

واقعیت آن است كه ماحصل تولید اقتصادی هر كشوری از فعالیت‌های آزاد افراد نشات می‌گیرد، به همین خاطر سیاستگذاران اقتصادی- سیاسی كشورهایی با «اقتصاد آزاد» در راستای سیاستگذاری خود سعی می‌كنند این فعالیت‌ها را در چارچوبی تبیین و تقنین كنند كه نه فقط به فعالیت آزاد افراد و نیز جامعه خدشه‌ای وارد نشود بلكه به آنهایی هم كه می‌توانند از فرصت‌ها در چارچوب تعریف شده بهره‌برداری كنند، «فرصت» داده شود.

با استفاده از همین فرصت‌های داده شده است كه قابلیت و استعداد افراد شناسایی و در مسیر مناسب خود قرار می‌گیرد؛ قابلیت‌هایی كه بالنده می‌‌شوند و ارتقا می‌یابد.

بنابراین رفتار اقتصادی كه در این نوع «جامعه تعریف شده» شكل می‌گیرد كاملا متاثر از سیاستگذاری‌ها است چراكه این سیاستگذاری‌ها‌ست كه قالب اقتصاد سیاسی افراد را می‌ریزد. به همین خاطر سعی می‌شود سیاستگذاری بهینه به‌گونه‌ای تعبیه ‌شود كه كارآفرینان از هر نژاد و قومی بتوانند مدارج ترقی را طی كنند تا به صدر جامعه برسند، به طور حتم در این نوع سیاستگذاری مسیری باز می‌شود كه كارآفرینان جهان برای رفتن به این نوع جامعه در آن به رقابت می‌پردازند. در این رقابت نفعی كه «كشور هدف» می‌برد بسیار بیشتر از خود فرد است چراكه این فرد باید تمام قابلیت‌هایش را در طبق اخلاص بگذارد و به آن كشور تقدیم كند اما آن كشور حداكثر نصف ارزش قابلیت‌های مادی شده فرد را به وی پس می‌دهد.

اما در این میان چه بخواهیم و چه نخواهیم «برنده»، همین كشورها هستند؛ كشورهایی كه مسیر جذب كارآفرینی را بازمی‌گذراند و رقابت را در آن به حد اعلی می‌رسانند و «بازنده» كشورهایی هستند كه نه فقط مسیر رقابت را در درون خود می‌بندند بلكه همان كارآفرینانی را هم كه وجود دارند، بی‌انگیزه می‌كنند

منبع : astan.blogfa.com