« قرن خمینی » آغاز شده است و این تعبیر نه یک شعار سیاسی بلکه حقیقتی است که 32 سال از آن می گذرد و اگرچه فوکویاما « پایان تاریخ » را با استیلای همه جانبه لیبرال دموکراسی بر سراسر جهان پیش بینی کرده بود اما « آغاز تاریخ جدید » بشریت را باید به نظاره نشست و تحولات این روزهای جهان عرب بهانه ای است برای بازخوانی وعده های صادق حضرت روح الله (ره) که گذر زمان بیش از پیش مصدق آنها بوده است و اراده تاریخ نیز به سرعت در این جهت در حال حرکت است .

اولین و یکی از مهم ترین وعده های صادق خمینی کبیر (ره) مربوط می شود به زمانی که ایشان قبل از فرار شاه از ایران ، کار رژیم پهلوی را تمام شده دانستند و از مردم خواستند تا برای تمام کردن کار مقاومت کنند. این مهم در حالی اتفاق می افتاد که امام پیش از این برهه نیز بارها به شاه هشدار داده بودند که اگر راه پدر خود را ادامه دهد به سرنوشت مشابهي دچار خواهد شد. از طرف دیگر در آخرین روزهای قیام ملت ایران علیه رژیم پهلوی همچنان برخی از جریان‌هاي داعیه دار مخالفت با نظام سلطنتی، از ایجاد سلطنت مشروطه سخن می گفتند و حتی از شاپور بختیار به عنوان گزینه پیشنهادی خود به امام (ره) نام می بردند. پیشنهادی که البته با مخالفت قاطع امام مواجه شد و در همین ایام بود که ایشان از پاریس و در پیامی خطاب به مردم ایران در 12 دی ماه 1357 تأکید کردند :

« این چند روز آخر عمر این جنایتکار از خطرناکترین لحظات تاریخ کشور ماست.

ملت مظلوم و شریف ایران باید در مقابل باقیمانده جنایات شاه پایدارى کند

تا به خواست خداوند تعالى پیروزى نهایى را به دست آورد . »

(صحیفه امام، ج‏5، صص : 330 تا 333)

"شادي روح پاك شهدا صلوات"

خدايا هدايتم کن ، زيرا ميدانم که گمراهي چه بلاي خطرناکي است.

خدايا هدايتم کن که ظلم نکنم ، زيرا ميدانم که ظلم چه گناه نابخشودني است.

خدايا نگذار دروغ بگويم ، زيرا دروغ ظلم کثيفي است.

خدايا محتاجم نکن که تهمت به کسي بزنم ، زيرا تهمت خيانت ظالمانه اي است.
خدايا خدايا خدايا....

شهدا را به خاک نسپاریم به یاد بسپاریم.

حضرت امام خميني (ره) :

من در ميان شما باشم يا نباشم ، به همه سفارش و وصيت مي كنم

نگذاريد پيشكسوتان شهادت و خون در پيچ و خم زندگي به فراموشي سپرده شوند .

ریاست محترم جمهوری دکتر  احمدی نژاد :

شهادت مزد اعمال ماست نه هدف اعمال ما !

مي دونم بد موقعي برا قصه شنيدنه ،

ولي من ، مي خوام براتون يه قصه بگم ،

وقت زيادي ازتون نمي گيرم ،

يکي بود ، يکي نبود

يه شهري بود ، خوش قد و بالا

آدمايي داشت ، محکم و قرص

ايام ، ايام جشن بود ، جشن غيرت

همه تو اوج شادي بودن که يه هو يه غول حمله کرد به اين جشن

اون غول ، غول گشنه اي بود که مي خواست کلي از اين شهرو ببلعه

همه نگرون شدن

حرف افتاد با اين غول چي کار کنيم ؟

ما خمار جشنيم

بهتره سخت نگيريم

اما پير مراد جمع گفت :

بايد تازه نفسا برن به جنگ غول

قرعه به نام جوونا افتاد

جوونايي که دوره ي کُرکُريشون بود ، رفتن به جنگ غول

غول ، غول عجيبي بود

يه پاشو مي زدي ، دو تا پا اضافه مي کرد

دستاشو قطع مي کردي ، چند تا سر اضافه مي شد

خلاصه چه درد سر

بالاخره دست و پاي آقا غوله رو قطع کردن و خسته و زخمي برگشتن به شهرشون

که ديدن پيرشون سفر کرده

يکي از پير جووناي زخم چشيده جاشو گرفت

اما يه اتفاق افتاده بود

بعضيا اين جوونا رو طوري نگاشون مي کردن که انگار ، غريبه مي بينن

شايدم حق داشتن

آخه اين جوونا مدت ها دور از اين شهر ، با غوله جنگيده بودن

جنگيدن با غول آدابي داشت که اونا بهش خو کرده بودن

دست و پنجه نرم کردن با غول ، زلالشون کرده بود

شده بودن عينهو اصحاب کهف

ديگه پولشون قيمت نداشت

اونايي که تونستن خزيدن تو غار دلشون

اونايي هم که نتونستن ، مجبور به معامله شدن

من شما رو نميشناسم

اما اگه مثل ما فارسي حرف مي زنيد ، پس معني غيرتو مي فهميد

اين غيرت داره خشک مي شه

شاهرگ اين غيرت

کمک کنيد نذاريم اين اتفاق بيفته

من براي صبرتون يه « يا علي » مي خوام !