انفاق چیست ؟
انفاق چیست ؟
معنى انفاق این نیست که خود را تهى دست و بىچیز کنید ، چنانکه بعضى گمان کردهاند بلکه یعنى انباشته شدهها را مصرف کنند و فقرها و مستمندیها را از بین ببرند. خداوند متعال در قرآن می فرماید : « و ممّا رزقناهم ینفقون » ، « از آنچه که روزى آنها نمودهایم ، انفاق مىکنند . »
فلسفه انفاق :
ممکن است برخى گمان کنند که انفاق تنها فلسفهاش پر شدن کمبودهای اجتماعى است و لذا مىگویند اگر این مسئله را حکومت و دولت بعهده بگیرد و با سازمانهائى که تشکیل مىدهد مشکلات فقر و مسکن را حل نماید دیگر نیازى نیست که بصورت انفاقهاى فردى انجام گیرد. ولى این چنین نیست یعنى انفاق فلسفهاش تنها پرشدن کمبودها نمىباشد بلکه رابطهاى با « ساختهشدن انسان » دارد. اینکه انسان چیزى داشته باشد و از خود جدا کند و مظهر رحمانیت پروردگار بشود، نقش بزرگى در ساختن انسان دارد .
مادر و پدر با عاطفه پدر و مادرى آفریده شدهاند و فرزندان با عاطفه فرزندى یعنى مادر بدلیل اینکه مادر است ، روحش این چنین است که مىخواهد کودکش را در آغوش مهر خود بپروراند و این مطلب فطرى اوست و حتى چنان ناخود آگاه این اعمال انجام مىگیرد که خودش هم نمىداند چه مىکند.
از طرفى دیگر همان بوسه مهربانانه مادر که بصورت فرزندش مىزند و آنگونه که او را به سینه خودش مىچسباند در ضمن این رفتار ، او را به مهر و محبت پرورش مىدهد و به عبارت دیگر با گرمى محبت او را مىپزد یعنى این محبتها نقش شارژ کردن او را دارد تا زمانى که بزرگ مىشود بایستى محبتهائى که به او در کودکى شارژ شده است برق بدهد و با نگاه مهربانى بدیگران بنگرد. لذا :
کودکانى که از آغاز تولد در پرورشگاه تربیتشدهاند
و آغوش مادر و محبت پدر را ندیدهاند
گاهى اوقات جانیان خطرناکى از آب درمىآیند.
انفاق نیز از این قبیل است نباید از یک جنبه آنرا ملاحظه کرد و گفت فلسفهاش تنها سیر کردن شکم گرسنگان است و لذا مىشود آنرا از راه دیگر انجام داد. بلکه فلسفه انفاق انسان سازى است زیرا که انسانها در سایه گذشت ها، بخشش ها و ایثارها روحشان روح انسان مىگردد.
روى این حساب کسى نمىتواند بگوید من شخص قانعى هستم و به بادامى مىسازم و نمىخواهم چیزى داشته باشیم لذا شخص کاملى هستم . خیر ، شخصى که مىتواند داشته باشد بایستى بدست بیاورد و با دهش مال ، خود را تکمیل کند.
نداشتن و ندادن ، کمال نیست ؛
بدست آوردن و از خود جدا ساختن عامل سازندگى انسان است.
این نکته از قرآن مجید بخوبى بدست مىآید آنجا که خطاب به رسول الله مىفرماید: « خذ من اموالهم صدقة تطهرهم و تزکیهم » . (توبه 104)
در این آیه به همان فلسفه سازندگى صدقه اشاره مىنماید نه به فلسفه اجتماعیش یعنى سیر کردن شکم مستمندان ، زیرا مىفرماید از اموال آنها صدقه بگیرد که به این وسیله آنها را پاکیزه مىکنى ، آنها را رشد مىدهى درست مثل گیاهى که با وجین کردن رشد بیشترى یابد و اصولاً هر موجود زندهاى این چنین است که گرفتن آفتها مساوى با رشد بیشتر آن است.
