اولاً: قباله جات و شرعیه از از شنبه به بعد باید روی کاغذ ایرانی بدون آهار نوشته شود. اگر بر کاغذهای دیگر نوشته شود مهر ننموده و اعتراف نمی نویسیم...

ثانیاً: کفن اموات اگر غیر از کرباس و پارچه ی اردستانی یا پارچه های دیگر ایران باشد متعهد شده ایم بر آن میت ها نماز نخوانیم...
ثالثاً: ملبوس مردانه ی جدید که از این تاریخ به بعد دوخته و پوشیده می شود قرار دادیم تا حد امکان هرچه در ایران یافت می شود لباس خودمان را از آن منسوج نماییم و منسوج غیرایرانی نپوشیم... و متخلف توقع احترام از ما نداشته باشد.
رابعاً: میهمانی ها بعد ذالک ولو اعیانی باشد باید منحصر باشد به یک پلو ، یک خورش و یک افشره. اگر زاید بر این کسی تکلف دهد ما ها را به محضر خود وعده نگیرد... هرچه کمتر و مختصرتر از این تکلف کردند موجب مزید امتنان ماها خواهد بود.
خامساً: وافوری و اهل وافور را احترام نمی کنیم و به منزل او نمی رویم زیرا که آیات باهره «ان المبذرین کانوا اخوان الشیاطین و لا تسرفوا ان الله لایحب المسرفین» و «لاتلقوا بایدیکم الی التهلکه» و حدیث «لاضرر و لا ضرار» ضرر مالی، جانی، عمومی، نسلی، دینی و عرضی و شغلی آن محسوس و مسری است و خانواده و ممالک را به باد داده؛ بعد از این هرکه را فهمیدیم وافوری است به نظر توهین و خفت می نگریم.»

این سند تاریخی اهتمام علما و مراجع شیعه به اقتصاد مقاومتی در صد سال پیش به شرح زیر به امضاء حضرات آیات رسیده است:
آیت الله شیخ محمد تقی نجفی، آیت الله حاج آقا نورالله نجفی، آیت الله حسین بن جعفر الفشارکی، آیت الله شیخ مرتضی ریزی، آیت الله میرزا محمدتقی مدرس، آیت الله سیدمحمد باقر بروجردی، آیت الله میرزا مهدی جویباره ای، جناب رکن الممالک، سید ابوالقاسم دهکردی و...

پ ن: زمانی که علمای شیعه تا این حد به استقلال اقتصادی ایران توجه داشتند، برخی روشنفکران و حتی صدراعظم این مملکت معتقد بودند ایرانی لولهنگ(آفتابه) هم نمی تواند بسازد و تمام داشته های مملکت را دودستی تقدیم روس و انگلیس کردند.

شبکه اجتماعی تبیان - وحید یامین‌پور