گرچه مطابق قائن ، سعدى در مذهب شافعى است و شايد تحت تاءثير فرزند اولين مربى و معلمش بعد از پدر، يعنى دايى اش علامه قطب الدين شيرازى شافعى قرار گرفته ، ولى در وصف امير مؤ منان على عليه السلام و خاندان رسالت - از نظر كمى و كيفى - بهتر از ديگران سخن گفته و شرط انصاف را رعايت كرده ، تا آنجا كه مى گويد:كس را چه زور و زهره كه وصف على كند

جبار در مناقب او گفته هل اتى

زور آزماى قلعه خيبر كه بند او

در يكدگر شكست به بازوى لافتى

مردى كه در مصاف (22)زره پيش بسته بود

تا پيش دشمنان نكند پشت بر غزا(23)

شير خدا و صفدر ميدان و بحر جود

جانبخش در نماز و جهانسوز در وغا(24)

ديباچه مروت و ديوان معرفت

لشگر كش فتوت (25)و سردار اتقيا

فردا كه هر كسى به شفيعى زنند دست

ماييم و دست و دامن معصوم مرتضى

پيغمبر آفتاب منير است در جهان

آلش ستارگان بزرگان بزرگند و مقتدا

يا رب به نسل طاهر اولاد فاطمه

يا رب به خون پاك شهيدان كربلا

يا رب به صدق سينه پيران راست رو

يا رب به آب ديده مردان آشنا

يا رب خلاف امر تو بسيار كرده ايم

اميد هست از كرامت عفو ما مضى (26)

دلهاى خسته را به كرم مرهمى فرست

اى اسم اعظمت در گنجينه شفا

گر خلق تكيه بر عمل خويش كرده اند

ما را بس است رحمت و فضل تو متكا(27)

يكى ديگر از اشعار سعدى كه نمايانگر علاقه او به خاندان رسالت و در وصف پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله آمده ، چنين است :سعدى اگر عاشقى كنى و جوانى

عشق محمد بس است و آل محمد