على (عليه السلام ) مى فرمايد در جنگ احد وقتى شانزده زخم عميق برداشتم ، از شدت جراحت در چهار مورد از آن زخم ها من نقش بر زمين شدم ، هر بار مرد خوش صورتى كه گيسوانى زيبا برگوشهايش آويخته بود و بوى خوشى از او به مشام مى رسيد بالاى سرم حاضر مى شد و بازوان مرا مى گرفت ، و از زمين بلند مى كرد و مى گفت :

برخيز و بر مشركان و دشمنان حمله كن ، چه اينكه تو در طاعت خدا و رسول او هستى و آن دو پيوسته از تو خشنودند

هنگامى كه خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم رسيدم و ماجراى آن مرد را باز گفتم آن حضرت فرمود.

على ! چشمانت روشن باد، او جبرئيل بوده است . (292)

البته نكته مهم تر اينكه على (عليه السلام ) مى فرمايد: من هر شمشيرى را كه مى زنم اول فكر مى كنم ببينم كجا وارد مى شود، گذشته و آينده آن فرد را در نظر مى گيرم و اگر بناست يك روزى از اين فرد انسان خوبى از كار درآيد من شمشيرم را وارد مى كنم و او را نمى كشم .