آن ، هنگامى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم رحلت كرد و ابوبكر بر مسند خلافت غاصبانه نشست روزى على (عليه السلام ) ابوبكر را ديد و به او فرمود: اى ابوبكر قرآن مى فرمايد: و لا تحسبن الذين قتلوا فى سبيل الله امواتا بل احيا عند ربهم يرزقون ؛ هرگز گمان مبر آنها كه در راه خدا كشته شده اند، مردگانند، بلكه آنها زنده اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند (307)

و من گواهى مى دهم كه محمد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم شهيد از دنيا رفت سوگند به خدا آن حضرت نزد تو مى آيد، وقتى كه نزد تو آمد يقين كن ؛ چرا كه شيطان نمى تواند خود را به صورت آن حضرت در آورد.

آنگاه امام على (عليه السلام ) دست ابوبكر را گرفت و شخص پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را به او نشان داد، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به ابوبكر فرمود:

يا ابابكر آمن بعلى و باحد عشر من ولده ، انهم مثلى الا النبوة و تب الى الله مما فى يدك ، فانه لا حق لك فيه اى ابوبكر به (امامت ) على (عليه السلام ) و يازده فرزندش ايمان بياور، آنها (در مقام رهبرى و در وجوب اطاعت از آنها) مانند من هستند فقط مقام نبوت ندارند از آنچه در دست گرفته اى در پيشگاه خدا توبه كن زيرا تو در آن مقام حقى ندارى سپس پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از رفت و ديده نشد.