این سیاهچاله دارای یک افق رویداد با قطر حدود 130 میلیارد کیلومتر است که هیچ نوری نمی‌تواند از آن بگریزد. چنین قطری نزدیک به 15 برابر قطر مدار سیاره نپتون به دور خورشید است.

در مقابل، سیاهچاله کهکشان راه شیری از جرمی در حدود چهار میلیون برابر خورشید و افق رویدادی به اندازه یک پنجم مدار سیاره عطارد برخوردار است.

کارشناسان بر این باورند که سیاهچاله این کهکشان عظیم در حال حاضر مرحله بلعیدن ستاره و خوردن ماده را گذرانده است. در واقع، کهکشان میزبان آن از چنان آرامشی برخوردار است که ستارگان در آن مجددا شروع به شکل‌گیری کرده و به آرامی در محیط اطراف گردش می‌کنند.

ستاره‌شناسان اما این کهکشان را احتمالا به عنوان یک کوازار (اختروش) دسته‌بندی کرده‌اند که دینامی قوی با درخشش بسیار زیاد است و کهکشان‌های باستانی درونش را تحت‌الشعاع قرار داده است.

این سیاهچاله عظیم اکنون در حالت خواب قرار دارد اما به دانشمندان اجازه داده که محل و زمان شکل‌گیری منابع رادیویی شبه‌ستارگان یا اختروش‌ها را در روزهای اولیه جهان بررسی کنند.

ستاره‌شناسان از ابزارهای روی رصدخانه کک II و همچنین تلسکوپ شمال جمینی برای مشاهده غیرمستقیم جرم سیاهچاله استفاده کردند. آن‌ها سرعت حرکت ستارگان را در اطراف مرکز کهکشان اندازه‌گیری کردند که جرم بسیار بزرگ سیاهچاله را آشکار می‌سازد.

از سوی دیگر، یک پروژه بین‌المللی در حال بررسی کیهان است. رصدخانه پرتو ایکس Astro-H که برنامه‌ای مشارکتی میان سازمان‌های فضایی از جمله سازمان فضایی اروپا و کانادا و ژاپن و ناسا است، به دنبال داده‌های جدید در مورد فرآیندهای پرانرژی در جهان مانند سیاهچاله‌ها، ابرنواخترها در کهکشان‌ها می‌گردد.

پروژه Astro-H که رصدخانه پرتوی ایکس بزرگ بعدی نام گرفته، ماهواره‌ها را به تلسکوپ‌ها و آشکارسازهای بسیار خاص مجهز خواهد کرد تا وضوح بالایی از فضا را نسبت به تلسکوپ‌های کنونی ارائه کنند.