علائم کمبود اکسیژن شامل :اختلالات ذهنی واختلال سطح هوشیاری-رنگ غیر طبیعی پوست و مخاط- تعریق -تاکی کاردی و تاکی پنه -تغییر در فشار خون 

عوارض اکسیژن تراپی :

1)هایپو ونتیلاسیون ناشی از تجویز اکسیژن

در بیماران COPD اتفاق می افتد

2)مسمومیت با اکسیژن:

حرکت مژکها کند و پنومونی غیر عفونی و درد پشت جناغ ،احتقان بینی ، درد هنگام سرفه و دم شدیدتر می شود.

3)صدمات چشمی

در نوزادان پره مچور باعث انقباض عروق نارس شبکیه ،آسیب به سلول های آندوتلیال ،دکولمان شبکیه و بروز  کوری می شود (Retrolental Fibroplasia)، صدمات شبکیه در افراد مبتلا به بیماری های شبکیه مثل دکولمان مستعد تر هستند اشک ریزش ،ادم ، اختلال بینایی ، نتیجه تجویز اکسیژن با غلظت بالا روی قرنیه و عدسی در بالغین است .

4)آتلکتازی جذبی

به علت دفع نیتروژن باعث کلاپس ریه می شود .

5)سایر عوارض

انتقال  عفونت از راه وسایل اکسیژن تراپی و عوارض سیتوتوکسیک ناشی از آزادشدن آنیون های آزاد مثل پراکسید هیدوژن

   جهت جلوگیری از بروز مسمومیت

1-محدود کردن دوره مصرف اکسیژن 100درصد به مدت های کوتاه 12-6 ساعت

2- کاهش Fio2 به پایین ترین مقدار در اولین فرصت ممکن با حفظ pao2بیشتر از 60 میلی متر جیوه

3- استفاده از اکسیژن بالای 70 درصد ممکن است برای 24 ساعت بی خطر باشد .

4- اکسیژن بالای 50 درصد ممکن است برای مدت دو روز بی خطر باشد .

5- Fio2بالای 40 درصد بعد از دو روز بالقوه سمی خواهد بود .

6- استفاده از Fio2زیر 40 درصد ندرتا ” منجر به مسمومیت با اکسیژن خواهد شد .

اکسیژن معمولا از طریق سیلندر و یا به صورت سانترال جهت تجویز در اختیار قرار می گیرد . قبل از تجویز اکسیژن باید آن را مرطوب کرده ، از نظر فشار تعدیل نمود.

ابزار های لازم برای اکسیژن درمانی به دو گروه عمده تقسیم می شوند :

• سیستم های با جریان زیاد اکسیژن High Flow System

• سیستم های با جریان کم اکسیژن Low Flow System

در سیستم های با جریان کم اکسیژن ، بیمار هوای اتاق را همراه با اکسیژن تنفس می کند . برای استفاده از این نوع سیستم ها ، بیمار باید حجم جاری طبیعی و الگوی تنفسی منظم داشته باشد .

از این نوع سیستم می توان از کانولای بینی Nasal Canula ، ماسک ساده اکسیژن Simple Oxygen Mask ، ماسک با استنشاق مجدد هوای بازدمی Rebreathing Mask با کیسه ذخیره کننده و ماسک بدون استنشاق مجدد هوای بازدمی Non Rebreathing Mask با کیسه ذخیره کننده ، نام برد .

سیستم های با جریان زیاد اکسیژن ، معمولا درصد اکسیژن FiO2 مشخص و ثابتی را ایجاد می کنند که با تغییر در الگوی تنفس ببیمار ، در آنها تغییری ایجاد نمی شود . شایعترین و متداولترین مثال آن ، ماسک ونچوری Venturi Mask است .

الف ) سیستم های تجویز اکسیژن با جریان پایین Low Flow System

این دستگاه ها اکسیژن را با غلظت متفاوتی از 90 - 21 درصد به بیمار تحویل می دهند . در این سیستم ها متغییر هایی که روی Fio2  (درصد اکسیژن دمی)  تاثیر می گذارند عبارتند از :

1.ظرفیت ذخیره آناتومیکی دستگاه تنفس

2.نوع سیستم تجویز اکسیژن ( سوند یا کانولای بینی ، ماسک ، کیسه ذخیره ساز)

3.میزان جریان اکسیژن ( لیتر در دقیقه )

4. الگوی تهویه بیمار ( در بیمارانی که تنفس عمیق دارند ، درصد اکسیژن کمتری به بیمار می رسد ، زیرا مقدار زیادتری از هوای اتمسفر که دارای Fio2 برابر 21 % است با اکسیژن تجویز شده مخلوط می گردد و Fio2  را پایین می آورد ).

1.کانولای بینی یا سوند بینی Nasal canula or Catheter

این وسیله متداولترین ابزار برای تجویز اکسیژن است و بوسیله آن ها با تجویز 6 - 1 لیتر اکسیژن در دقیقه می توان Fio2  به میزان 44 - 24 درصد به بیمار رساند . هنگام استفاده از این ابزار باید سوراخهای بینی باز و تنفس از طریق بینی امکان پذیر باشد .  

بر حسب سرعت تجویز اکسیژن ، مقدار تقریبی Fio2 هوای دمی به قرار زیر است :

مزایا : استفاده آسان ، تحمل خوب توسط بیمار ، تحرک بیشتر ، عدم قطع اکسیژن حین فعالیت هایی چون سرفه ، صحبت کردن ، غذا خوردن ، خوردن دارو و ...

معایب : غلظت اکسیژن داده شده را <>