۱. افتادگی پلكها
۲. دوبینی
۳. به هم خوردن حالت طبیعی چهره
۴. اختلال در بلع
۵. ضعف اندامهای فوقانی و تحتانی
۶. اختلال در تكلم واضح
۷. اختلال در تنفس شعلهور شدن این اختلال اكثراً پس از دوره كوتاهی از كاركرد طبیعی عضلات رخ داده و در طی استفاده از عضلات تشدید مییابد.
علل بیماری:
اختلال خودایمنی (احتمالاً)، تومور غده تیموس (تنها در نوزادان).
عوامل افزایشدهنده خطر:
۱. سابقه خانوادگی سایر بیماریهای خودایمنی
۲. برخی سرطانها، به خصوص سرطان تیموس و ریه
۳. نوزادان و شیرخواران مادران مبتلا به میاستنیگراو. علایم آنها در عرض 3-2 هفته باز میگردد.
پیشگیری:
در حال حاضر قابل پیشگیری نیست.
عواقب مورد انتظار:
این بیماری در حال حاضر غیرقابل علاج محسوب میشود. با این حال، علایم آن قابل تسكین یا كنترل است. به دنبال تشدید بیماری ممكن است بهبود دیده شود. طول عمر مورد انتظار كاهش مییابد ولی معمولاً بیماران سالها با این بیماری زنده میماند. تحقیقات علمی درباره علل و درمان این اختلال ادامه دارد و این امید وجود دارد كه درمانهای مؤثرتر و در نهایت علاجبخشی در آینده عرضه گردند.
عوارض احتمالی:
ورود غذا به راههای تنفسی و احساس خفگی در اثر اختلال بلع، فلج تنفسی.
درمان:
بررسیهای تشخیصی ممكن است شامل آزمایشهای بررسی پادتنهای مخصوص بیماری در خون، آزمونهای الكتریكی عضله، عكس ساده قفسه سینه، و درمان آزمایشی با داروهای ضدكولین استراز باشد. درمان با هدف كنترل علایم صورت میگیرد. جراحی برداشت غده تیموس گاهی ضرورت مییابد. در جریان شعلهور شدن حاد بیماری ممكن است مراقبت اضطراری جهت اختلال تنفسی لازم باشد.
داروها:
داروهای ضدكولین استراز برای بازگردان عملكرد طبیعی عضله مقدار بیش از حد دارو ممكن است خود باعث ضعف گردد. داروهای كورتونی در مواقع تشدید علایم بیماری.
فعالیت:
فعالیتهایی را انتخاب كنید كه قسمت اعظم انرژی آنها در مدت زمان كوتاهی صرف میشود. در نظر گرفتن دورههای استراحت مكرر بین فعالیتها مهم است. تلاطم علایم از روزی به روز دیگر در این بیماری شایع است. از فعالیتهای سخت ممتد و مواجهه غیرضروری با آفتاب یا هوای سرد اجتناب كنید.
رژیم غذائی:
رژیم خاصی نیاز نیست. اگر جویدن و بلعیدن دچار اختلال شده باشد ممكن است لازم باشد از غذاهای نرم استفاده شود.
در این شرایط به پزشك خود مراجعه نمائید:
اگر شما یا یكی از اعضای خانواده تان دارای علایم میاستنیگراو باشید. برزو اختلال در بلع یا تنفس. داروهای اضطراری مورد نیاز این بیماران (داروهای ضدكولین استراز) باید همواره در دسترس باشد تا در هنگام بروز علایم از آنها استفاده كنند.
منبع:
nursingeducation90.blogfa.com